Mijn leven is één groot laveren tussen heel hard rennen en vervolgens compleet tot stilstand komen. Daar mag wat meer balans in komen. Ik heb zo hard gerend de afgelopen week, zowel te veel gedaan als te veel nagedacht, dat mijn lichaam er pijn van doet. In de tussentijd ook niet heel gezond gegeten. En dan krijg ik nog meer last van fibromyalgieklachten. Gisteren las ik dat Fibromyalgie in Spanje een officiële ziekte is (zoiets dan, de vertaling was onduidelijk). Het betekent voor mij dat ik soms last heb van stijve en pijnlijke spieren. In mijn nek en schouders heb ik eigenlijk altijd pijn. Maar deze week had ik ineens moeite met lopen, stijve heupen. Verkrampte handen. Moeilijk uit bed kunnen komen. Er valt ook een zware deken van vermoeidheid over me heen.
En dan begin ik te piekeren. Moet ik aan een zwaar dieet? Zal ik weer een therapie beginnen? En voor ik het weet zit ik verstrikt in een web van gedachten. Over alles wat ik zou moeten. Maar dat is eigenlijk meer van hetzelfde. Nog meer doen, regelen...
Dus nu zit ik hier. En mijmer ik, gun mezelf wat rust. Beetje lummelen. En ineens geniet ik weer. En ik voel me zo dankbaar.
Er komen 3 oudere mensen binnen, een dame en 2 heren. Ze vertellen elkaar verhalen. Zo mooi. Vaak denk ik aan hoe mooi het moet zijn om oud te zijn. Ik snap nooit zo goed de angst van mensen voor ouderdom. Het lijkt me heerlijk om te verstillen, niet meer zoveel te hoeven.
Maar dat kan nu ook al. Ik haal ook even de stekker er uit. Net op tijd weer.
En nu voel ik mijn lichaam weer.
Niet als een pijnlijke vijand, die me beperkt in alles wat ik moet of wil.
Maar als een vermoeide vriendin. Een lichaam dat wat zorg en liefde nodig heeft. Mooie gedachten. Warm bad. Zacht bewegen. Een dutje.
En ik ben dankbaar voor dit lijf, dat me telkens weer helpt in het hier en nu te komen.
Fibromyalgie is geen ziekte. Het is een wekker, die me wakker schudt.
