dinsdag 24 mei 2022

Overgave

 Het lukt me steeds beter...


...om te leven in vertrouwen

...om los te laten dat ik de dingen naar mijn hand moet (of kan)zetten

...te weten dat het leven voor me kan werken

...te zijn met dat wat er niet werkt

...niet hard te rennen

...om dat te doen wat mij energie en voldoening geeft

...niet te lang stil te staan bij dat wat dat niet geeft

...niet bezig te zijn met 'schuld' en 'schaamte'

...mijn waarheid te spreken

...de waarheid van een ander te accepteren

...me niet anders te voelen

...me gewoon Olga te voelen

...mijn eigen fouten te zien

...aan me te laten bijdragen

...JA! te zeggen tegen dat wat ik niet ken

...NEE! te zeggen omdat ik er nu 'ff geen zin an heb'

...liefde te voelen stromen in al mijn vezels (en daar dan een liedje over te schrijven)

...te luisteren

...af en toe mijn bek te houden

...in iets totaal nieuws te stappen

...te weten dat ik niet alles hoef te weten

...dat het leven soms wat slomer mag

...dat ik het tempo soms wat opvoer

...niet te rennen, streven, pushen, duwen, trekken


Het lukt me steeds beter Olga te zijn






dinsdag 10 mei 2022

Alleen samen

Zondagavond, na een dag vol gezelligheid met onze beider moeders, kondigde mijn lief aan een rondje (Naarden) vesting te gaan lopen. Ik zei dat ik wel mee wilde. "Maar ik ga wel een podcast luisteren". Prima. Dat wilde ik ook wel. Onze jongste dochter wilde ook mee. En zo gingen we gedrieën op weg, elk met ons eigen verhaal in de oren.

In eerste instantie leek het gek. Dan loop je daar met zijn drietjes en ieder zit op zijn eigen spoor. Van buitenaf zag het er vast vreemd uit. Dan weer liep de 1 voorop, hard lachend om een snedige opmerking in de podcast. Dan weer liepen we met zijn allen hand in hand, stil genietend.

Arthur liep met verhalen over renaissance-kunst, ik met verhalen over liedjes en Ella met het Leven van een Loser (een boek dat ze al zeker 6x heeft gehoord én gelezen). 

Het was een magische wandeling. Het was zo samen! En toch ook weer zo heerlijk op mezelf.  

En terwijl ik luisterde keek ik mijn ogen uit. De zon op mijn dochter's haar, de manier waarop ze hand in hand met haar papa liep... Er werd niets gezegd, maar onze blikken raakten elkaar veelvuldig. 

Van buitenaf zag het er vast vreemd uit. Maar van buitenaf vind ik ook altijd van alles van iedereen.




dinsdag 5 april 2022

What is success?

Ik ben altijd goed in twijfelen.

Ik blog twijfels.

Ik teken twijfels. 

Ik zing twijfels.

En mijn luisteraars en lezers en kijkers vinden dat fijn.

Geen perfectie.

Geen KIJK HOE GEWELDIG IK NOU BEN!!

Dat is herkenbaar. 

Het is fijn om te weten dat je niet de enige bent die soms twijfelt.


Maar nu heb ik op 13 maart een geweldige ervaring achter de rug en die heb ik van tevoren uitgebreid  

aangekondigd. Facebook, LinkedIn, Instagram...de hele ratsmodee.


Maar ik heb er daarna bijna geen woord meer over gerept op social media. 

En hoe langer het geleden is, hoe stiller ik word.

En eigenlijk zou ik het liefst ook groots uitschreeuwen wat een succes het was!


Waarom doe je dat dan niet Olga?

Tja, waarom niet...


Ik heb een ding met succes. Ik vind het lastig om mezelf succesvol te noemen. Want dat is onbescheiden. En ik ben opgevoed met bescheidenheid. Doe vooral niet te gek, de mensen zouden er iets van kunnen denken.

Maar goed, Olga on stage was al erg onbescheiden. Dat was al een stap. En de volgende stap is mezelf nog meer neerzetten. De voorstelling 'verkopen; aan theaters. Liedjes gaan opnemen en op Apple Music en Spotify zetten.

Wat houdt me tegen? Niet die zaal vol enthousiaste en ontroerde mensen. Die willen waarschijnlijk meer. Alleen ik houd me tegen. 





"Now what, what, (i dont know, can you tell me what)
What is success?
Is it do your own thing?
Or to join the rest
And if you truly believe it,
And try over and over again
Living in hopes
That someday you'll be in with the winners
Oooh, tell me what it is
Sweet success
Oooh, tell me what it is
Sweet success"

Bonnie Raitt (geschreven door Allen Toussaint)


Nee, ik houd mezelf niet meer tegen. 
Ik ga een maand later nog steeds genieten van dit succes.
Ik ga nu een post-voorstelling foto posten.
En roepen hoe trots ik ben.
En dat ik bezig ben.
Met nieuwe plannen. 
Meer Olga on stage (al denk ik erover om het heel onbescheiden De Grote Olga Show te noemen)

Er is nu geen stoppen meer aan.

woensdag 23 maart 2022

Staan voor mezelf!




"Prachtig Prachtig!" 

***
" Wat een stem, wat een lef en wat een prachtige liedjes"
***
"Je ging direct van hart tot hart" 
*** 
"Olga, ik was echt zwaar onder de indruk"
***
"Zo mooi lief en klein en daardoor groots"
***
"Je kwetsbaarheid was heel indrukwekkend en inspirerend"
***

Dit waren een paar reacties op Olga on stage...mijn eerste solo-voorstelling.

Een gezongen en verteld verhaal over de rode draad in mijn leven.

Over de levenslust en het onvermogen van een hoogsensitief meisje.


Jeetje, ik ben er nog stil van. 

Wat een geweldige ervaring was dit!

Een zaal vol aandachtige mensen, die luisterden naar mijn 

erg persoonlijke en erg kwetsbare verhaal.

Ook een verhaal van kracht.


Het was een succes! 

Ik heb nog nooit zoveel enthousiaste reacties gehad op mijn werk.

Er zaten mensen te huilen.

Er werd gelachen.

Naderhand werd ik overladen met complimenten, mails, appjes.


En boven alles: wat was het heerlijk om dit te doen!

Wat heb ik zelf ook intens genoten.

Tot in mijn tenen.

Van het vertellen.

Van het zingen.

Van de samenzang met Marcel, de geweldige muzikant die me bijstond op elke stap van de weg.


En wat ik had gehoopt, is gelukt: dat het herkenbaar is en raakt. 

Het mocht hélemaal over mij gaan en tòch was het ook echt herkenbaar voor anderen.

Stiekem was ik nog een beetje bang dat het teveel drama zou zijn.

Dat de mensen na afloop zouden zeggen: "meid, ik ken nog een goede psychiater..."

Maar dat gebeurde niet.


En nu? 

De theaters in!

Dit wil ik echt vaker!


En de boodschap is er één van licht.

Als we allemaal eerlijk gaan zijn over onszelf, wat wordt het leven dan licht. 

Dan zijn we niet meer bang voor onze schaduw.

Die hoort er namelijk ook bij. 


Ik ben in het licht gaan staan.

Ik heb alles op tafel gelegd.

En er volle verantwoordelijkheid voor genomen.

Ik ben ongelofelijk trots op mezelf.


maandag 14 februari 2022

Oud & nieuw

Waarom zijn te gekke muzikanten vaak jong en fris en nieuw? Of oud & al jaren bezig?
Ik wil nú een carrière in de muziek starten. Ik ben 48. En vrouw.

Mijn dochter zei: “mam, je móet meedoen met the Voice!”
Ik antwoordde nuchter: “en dan draaien de coaches enthousiast om en na een ongemakkelijke pauze zeggen ze zichtbaar teleurgesteld….: ”We dachten dat je jonger was” !” Ik zie het filmpje al helemaal voor me.

Maar goed, we weten allemaal hoe het afliep met the Voice. En er is me dus iets bespaard gebleven. Hoewel, ìk had vast geen last gehad van seksistische opmerkingen of piemelplaatjes (wat ik een beter woord vind, want minder glamourous dan dickpics). Simpelweg omdat ik niet jong en onschuldig ben. Maar belegen en door de wol geverfd.

Maar goed, even terug naar de essentie: starten met muziek als je al wat ouder bent. Dat wil ik! Al voel ik me niet oud. Mijn stem is beter dan ooit. De liedjes die ik zing worden gedragen door een lijf en ziel met een berg ervaringen. En een lading liefde die zich niet meer laat stoppen door vriendjes of break-ups. Ik heb wel zat drama achter de rug. Dus uit dat vaatje kan ik best nog tappen 😁

Ik sta op 13 maart voor het eerst in mijn leven helemaal alleen op een podium. Met míjn liedjes, uit míjn hart. Open en bloot. Ik leg mijn ziel op tafel voor je. Dat is best spannend. In mijn hoofd mort een klein stemmetje (dat na veel soul-searching steeds dunner wordt overigens) dat ik niet moet denken dat mensen geïnteresseerd zijn in mijn kleinzieligheden. Maar ik weet al een tijdje dat ik dit moet doen. Dat ik er iets mee wil vertellen dat groter is dan ik alleen. Deze voorstelling gaat helemaal over mij en tegelijkertijd ook niet. Het gaat over mens-zijn. Over durven doorbreken. Over zelfliefde. Over angst en pijn en vreugde. Emoties die de meeste mensen niet vreemd zijn. Leven.

En dat leven is de moeite waard vanaf de eerste ademteug tot de laatste zucht.


Dus. Ladies, al ben je 65. Als je wil zingen en vindt dat je wat te vertellen hebt, go for it! Of schrijf een boek, teken, schilder, dans! Is het niet ook tijd om te laten horen dat het leven van een vrouw echt niet ophoudt met het baren en grootbrengen van kinderen? En dat je op je 65e nog van carriere mag switchen. Gewoon omdat je daar zin in hebt? Het leven begint nu, elke dag opnieuw kun  je kiezen voor nu! Nu doen waar jij blij van wordt.

Dit geldt overigens ook voor mannen, hè? Je blijft betekenisvol tot de laatste snik!


Deel dit als je denkt: “hell yes!”
En kom maar op 13 maart naar mijn debuut als solo-muzikant 😜
Ik wil niks liever dan zingen voor een zaal vol leuke mensen!

dinsdag 11 januari 2022

Drama-queen

Gevoel voor drama, ik heb het altijd gehad. Als kind noemde mijn moeder me Jantje-huilt-Jantje-lacht. 

Ik kon van een woede-aanval overgaan in diep verdriet. En een half uur later was de lucht geklaard en was ik gelukkig als nooit tevoren. Diepe emoties zijn mij niet vreemd. Ik ben er ook altijd naar op zoek in anderen. En als ik zing, roep ik het op. Of dat hoop ik dan.

Emoties...ze zijn ongemakkelijk. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Met emoties van anderen heb ik totaal geen moeite, tenzij ze mij daarmee in de weg zitten. Hoe vaak heb ik niet gedacht bij een woede-aanval van mijn kinderen: 'nu moet je stoppen!'
Maar iemand vertellen dat hij moet stoppen met voelen, is als de kraan openzetten wanneer er een overstroming is. 

Die emotionele rijkdom (zo kan ik het ook zien) hield niet op na mijn jeugd. Zo was mijn leven het afgelopen decennium een rollercoaster van gevoelens. Met een mislukte carrière in het welzijnswerk (maar wilde ik dat wel echt...of dacht ik dat het een volwassen baan was?), een bijna-breakup met mijn partner en jaren van zoeken naar elkaar (ik geloof niet in scheiden), een dikke vette burn out en echt voelen wat ik níet meer wilde (maar wat dan wel?) en vervolgens iets heel graag willen, maar er geen geld mee verdienen. Het brood moest toch op de plank. 

Het was een periode van diepe zelfreflectie, zelfbeschuldiging, heldere momenten, vele liedjes (van anderen en mezelf), nog meer tranen, grote angst, diepe zelfliefde en stiekeme twijfel. Alles kwam voorbij. Komt nog steeds voorbij, al wordt het zachter. Ik word steeds meer wie ik ben (maar wat een cliché).

Genoeg drama dus om een theatervoorstelling mee te vullen. En dat gaat dit jaar dus ook gebeuren. Op 13 maart. Hoewel theater, een concert. Een dramatisch concert. 

Een paar weken geleden dacht ik nog dat ik teveel dramatische liedjes had. Ik vroeg me af of dit nou mijn missie was: mensen inspireren met mijn eigen drama. Nee!!!! Het moet inspirerender!!!! Uplifting!! Zacht!!! Liefdevol!!! Anders loopt straks iedereen gedeprimeerd de voorstelling uit. 

Maar nee, dit is zoals het is. Het mooie van liedjes is dat ze me helpen voelen, doorvoelen. Ze dringen door tot in de cellen van mijn hele lichaam. 



Laten me mijn lichaam tot in al mijn kleinste spiertjes bewegen: Move on up - Curtis Mayfield

Stuiteren & lachen: Baggy Trousers - Madness

Onverwoestbaar huilen: Whispers - Fairground Attraction 

En voor de zachtheid en weer terugkomen bij die ene plek van liefde en zachtheid in mezelf is er altijd wel een mooie mantra, zoals Gobinday Mukanday - Sada Sat Kaur


En ik hou van ze allemaal! Ik moet er niet aan denken dat ik alleen nog maar naar mantra's zou luisteren. 
Ik hou van gevoelens. Kom maar op! Ik ben en blijf toch een echte drama-queen. Tijd dat ik dat maar gewoon accepteer ;-)



En jij?? Welk plaatje zet jij vandaag op?













dinsdag 30 november 2021

Verrot

Verrotting is het uiteenvallen van dode organismen of dood organisch materiaal. Verrotting is biologische afbraak in het beginstadium, direct na de dood (dieren, mensen) of het afsterven (bladeren). (Het resultaat van) verrotting is zintuiglijk waarneembaar, visueel en/of met het reukorgaan.


Ik heb een nieuwe bijna-dagelijkse bezigheid. En dat is wandelen met mijn hoofd naar beneden gebogen. Waar ik voorheen vooral de lucht, de bomen, de schoonheid om me heen bewonderde, ben ik nu in de ban van de schoonheid van rottende bladeren op de grond. Een paar weken gelden waren het nog net van de boom gedwarrelde prachtig gekleurde blaadjes. Maar inmiddels zijn ze natgeregend, in het asfalt gelopen en half vergaan. En nu komt het....ze zijn nog steeds prachtig! Sterker nog, ze vormen mooie kleurige patroontjes op de stoeptegels, het asfalt. Mijn ogen worden er telkens weer naartoe getrokken. 

En het laat me mijmeren over schoonheid die we soms niet zien. Simpelweg omdat we met zijn allen hebben besloten dat het geen schoonheid is. Een bloeiende bloem bewonderen we. Een verwelkte bloem gooien we weg. 

En nu heb ik sowieso een melancholische aard. Ik hou ook van droevige liedjes, begrafenissen, zielige films. Ik hou van huilen. Niet de hele tijd hoor, maar toch.....

Gek genoeg gaat het er in mijn eigen leven helemaal niet zo rot aan toe. Ik ben heerlijk muziek aan het maken, veel wandelen (met het hoofd naar die blaadjes op de grond dus).

Maar die blaadjes, zoals op deze foto's, die zijn er over een paar weken dus niet meer. Dan zijn ze echt vergaan, weggespoeld en dienen ze als voer voor de aarde. En zo gaat het met alles. Ook met de leuke dingen die ik doe. Alles gaat voorbij. Ik kan er maar beter goed van genieten, ook als het bijna voorbij is.
Met al mijn zintuigen. Wetende dat als het een voorbij is, het een voedingsbodem zal zijn voor iets nieuws.

Zo heeft alles in mijn leven tot nu toe geleid tot de keuze om een solo-liedjesvoorstelling te gaan maken en performen. Alle mooie gebeurtenissen, maar ook alle akelige, verdrietige en rotte dingen. Alles draagt bij. 

Ik vraag me af waarom ik dit zo graag wil delen.....

...We leven in een tijd waarin er van alles mis is. Covid-19, niet vrij kunnen leven vanwege regels rondom het virus. Een demissionaire regering die straks (na maandenlang niet kunnen overeenkomen) toch waarschijnlijk weer gaat regeren. Oorlog. Vluchtelingencrises. Enorm hoge energie-rekeningen.... En misschien heb jij nog persoonlijke problemen. Zit je in een echtscheiding. Of is je vader net overleden.

Maar ik wil zo graag dat je weet: ook dit gaat voorbij. En neem je tijd om te rouwen, om te balen, om het gemis te voelen. Om een lekker potje te janken. Want wanneer je dat aangaat, maak je ruimte voor meer licht. Want het is er wel. Maar we zien het pas als we er doorheen gaan. Er is niks op te lossen. Niks te fixen. Alleen te voelen. Te durven voelen. En dan weer terecht komen in het licht. Bij kansen en mogelijkheden. Dan dienen ze zich vanzelf weer aan. Heb vertrouwen. 💚