Sinds vrijdag ben ik een getrouwde vrouw. Heb ik er zelfs een naam bij. Nee, ik ben niet alleen nog maar mevrouw Mebius. Dat gaat me echt te ver. Maar een naam erbij leek me zo gek nog niet. Dus vanaf heden heet ik Olga Aussems-Mebius. Sjiek.
Ik wilde jarenlang trouwen met Arthur. Och och wat wilde ik dat toch graag. Waarom? Geen idee...dat het allemaal echter en beter zou worden. Ik wilde dat hij voor mij koos. Maar een kind en een gezamenlijk huis later was 'voor mij kiezen' eigenlijk al geen issue meer. En toen vroeg hij mij.
En nu, na een weekend van ceremonie, feest, geeerd worden met bezoek en aandacht van alle mensen die we kennen...klaar! Getrouwd stel. En wat maakt nu het verschil?
Niets. Ik ben nog steeds dol op em en soms ook nog steeds niet. Als hij zo lang in zijn bed blijft liggen bijvoorbeeld. Of als hij de hele avond achter de computer zit.
Maar dat feest. Die mensen. Er hing een paar dagen lang een soort bruisende vreedzaamheid in de lucht. Mensen ontmoeten elkaar in en rond ons huis. Mensen die elkaar nog nooit gezien hebben en misschien ook nooit meer zien. Maar voor even was ons huis een 'ort der begegnung' (In het duits klinkt alles zo mooi).
En daar heb ik zo van genoten. Ik heb zelf niet zo veel mensen gesproken. Maar ik heb gekeken en gevoeld en genoten tot in de toppen van mijn tenen. Van al die andere mensen. Niet eens zozeer van mezelf en mijn mooie jurk en de bewondering die ik oogstte bla bla bla. Ik had er net zo goed in een spijkerbroek kunnen staan.
En dan Nora, die liep zaterdagnacht om elf uur rond met een pikzwarte witte feestjurk en deelde haar instrumentjes uit aan de vrienden die nog op de afterparty bij ons thuis zaten te jammen. Haar schoenen had ze niet meer aan. Die was ze ergens op de feestlocatie kwijtgeraakt. Dat is pas feesten. Totale overgave, denk ik.
Er wordt wel een gezegd dat je bruiloft de dag van je leven is. Betekent dat dat ons leven vanaf nu nooit meer zo magisch wordt?
Dit kunnen we overdoen. Ik wens bij deze dat ons huis een 'ort der begegnung' zal blijven zolang wij hier wonen (en liefst daarna ook nog).
