Twee open en nieuwsgierige kinderen, altijd contact zoekend met de wereld om zich heen. Mooie vrouwen. Vrouwen die ons leven continu veranderen.
Het massagemoment duurde maar kort. Ze waren moe en toe aan bed. Maar het was heel even heel erg genieten.
Het raakt me elke keer hoe bijzonder de band tussen die twee is. Ze zijn dol op elkaar. Als ze elkaar zien, lachen ze allebei. De kleinste geeft de oudste 'kopjes'. Soms komt de oudste te dichtbij. Ze heeft soms de neiging om bezit te nemen van haar zusje. Dan behandelt ze haar als een pop. Ook zoekt ze soms troost bij die kleine zachte meid. Dan begint deze te piepen. Of duwt haar weg.
Dat zoeken van troost bij een ander, dat ken ik. Dat werkt nooit. Al zal een volwassene me niet snel wegduwen. Of neem ik niet fysiek bezit van bijvoorbeeld mijn man. Het is een 'ik voel me nu niet zo prettig en jij moet het voor me oplossen'-actie. Die werkt nooit. Het zuigt een ander leeg. En vult me met de verkeerde energie.
Dat zijn ook momenten, verdriet-momenten of onmacht-momenten. Gek genoeg denk ik dat ze niet voorbij gaan als ik er in zit. Dan ervaar ik ze niet als momenten, maar als eeuwigheid. En dat maakt dat soort momenten tot ondraaglijk. Ik kan er moeilijk mee zijn. Al oefen ik het wel. En oefening baart kunst...toch?
