Maar goed, gelopen dus. Het was koud, guur, nat. Kortom, heerlijk uitwaai-weer. En het was te lang geleden dat ik dit had gedaan. Sinds het voorjaar weet ik dat lopen voor mij net zo essentieel is als eten, slapen, douchen... Ik heb het wekelijks nodig om weer met mijn voeten op de aarde te komen. Om uit mijn hoofd en in mijn hart te raken.
Ik maak een afspraak met mezelf dat ik elke week minstens een uur ga lopen. Weer of geen weer, zin of geen zin. Lopen, kreng!
Ik liep op de Zuiderheide, hier in 't Gooi. En eigenlijk hoor je daar altijd auto's. Maar het is Nederland knap lastig om ergens echte stilte te vinden. Maar ik ontdekte gisteren iets heel bijzonders. Ik nam namelijk boven die ruis van auto's in de verte een stilte waar. Een diepe natuurlijke volle stilte, met wat getjirp en wat wind, die ontstaat uit het niets. Die kun je alleen horen als je dat graag wilt. Maar je zult er je klacht over 'dat die autoweg zo'n herrie maakt' voor opzij moeten zetten.
Want de stilte waar ik naar verlangde was er. Heel even. Ik denk dat het mijn hart was dat deze stilte als eerste hoorde. En vervolgens doorseinde naar de stemmen in mijn hoofd dat ze hun klep even moesten houden. En het werkte.
En ik ontdek nu pas, nu ik meer dan 24 uur later in bed lig, hoe speciaal het was. En wat het me deed.
Ik ben altijd al een laatbloeier geweest.
