The long and winding road...

.....that leads me to your door, leidt me helemaal niet naar jouw deur. Deze rare, lange, hobbelige, soms even verdwenen weg leidt me naar mezelf. Ik ben mezelf lang kwijt geweest. Heb lang gedraaid en gekeerd tot ik bijna paste in de rollen die mezelf toedichtte. Ik werd er ziek van. Ziek van mezelf.
Nu zie ik steeds vaker wie ik ben, wat ik kan, waar ik bang voor ben, wat ik durf. Ik durf mijn eigen authenticiteit langzamerhand onder ogen te komen. Heel kort, af en toe.
En dan sluit ik mijn ogen weer. Of ik zet de tv aan, even een ander beeld. Maar het leidt nooit lang genoeg af om het verlangen te verdrukken. Het verlangen naar ik te zijn, goed zoals ik ben. Met mijn humeurtjes en rare dingen. Maar ook met mijn talenten en ideeen.
Waren het de betoverende observaties van mijn oudste dochter? Of de indringende manier waarop mijn jongste mij soms observeert? Wie of wat heeft me van de zijlijn weer het veld ingeslingerd?