Het zijn drukke heen-en-weer-weken. Lief en ik wisselen elkaar af thuis, terwijl de oma's en opa's ook nog van alles opvangen. De kinderen worden er inmiddels onrustig van en ik ben hondschagrijnig.
Ik heb behoefte aan open haard, lekker muziekje, lummelen in huis. Pas op de plaats. Maar het einde is nog niet in zicht.
Vanavond wel heerlijk pizza gegeten bij lieve vrienden.
Ik heb moeite te accepteren dat het soms nou eenmaal geregel en gehaast is. Dat dat na een tijd vanzelf weer over gaat. Dan heb ik echt iemand nodig die me daaraan herinnert. Ik zie dat zelf niet. De bomen in het bos zijn dan niet meer te zien.
Oja, over bomen gesproken. Dit weekend met het gezin maar weer eens het bos in. Takken zoeken. Bomen kijken. Blaadjes voelen. Even aarden in deze onaardse tijden.
