Volgens mij zet het programma 'reality tv' in een ander licht. Heel veel reality tv pretendeert namelijk te gaan over echte mensen. Maar goed, eenmaal met je smoel op tv ben je niet meer helemaal jezelf. Niet interessant.
Vind ik.
Maar ABOVT gaat over helemaal niks en tegelijk raakt het me zoveel meer dan andere programma's. Het gaat over ontmoeten. Twee mensen die niets met elkaar gemeen lijken te hebben. Het enige wat ze gemeen hebben, is dat ze bezig zijn of zijn geweest met muziek.
Dan krijg je als Op Volle Toeren-artiest een rot-rap-plaat te horen waarvan je denkt: 'getverdemme, waar is de uitknop?' maar je moet wel luisteren, want je hebt nou eenmaal gezegd dat je mee doet. Of een echt straatschoffie dat moet luisteren naar ueber-sentimentele shit. Maar die moet er ook wat mee.
Ai, pijnlijk. Maar zo mooi.
Want gaat het daar niet heel vaak over, in ontmoetingen. Of zou het daar over moeten gaan? 'Ik vind het eigenlijk helemaal niks, maar ik ben bereid om naar je te luisteren en je te zien voor wie je bent.'
Ik zou er zo een hele verhandeling over willen schrijven en krijg ineens zin om er wetenschappelijk onderzoek op te baseren. Maar dat is onzin. Het lijkt me mooi als mensen uit verschillende werelden elkaar zo tegemoet treden als in dit programma.
Ik ga ermee beginnen. Ik ga, de volgende keer als ik iemand ontmoet (bij de dokter, het ziekenhuis, de bushlte) gewoon een praatje beginnen. En ik ga luisteren naar de verhalen om me heen. En ik ga luisteren. Niet naar wat ik denk dat ik kan gebruiken. Niet met een oordeel. Maar met een open gemoed. Gewoon luisteren naar het verhaal.
Kom maar op opa's, kakkers, werkelozen, zeurpieten en iedereen die ik uit mijn wereld ban, omdat ik denk dat jullie niet in mijn plaatje passen. Kom maar op met je verhalen. Mijn oren staan open.
