Ik voel me klein, onbeduidend en opgesloten in mijn eigen geest & lichaam. Alsof ik afgestoten ben door het geheel. Alsof ik er niet meer bij hoor.
Vreemde gewaarwording.
Ik wil er van af. Ik wil weer lol. En zin in doen. En zin in verbinding.
Dat laatste doe ik wel enigszins, nu ik dit schrijf. En ik moet wel verbinding zoeken als ik mijn kinderen naar bed breng. Maar het komt van ver. En het voelt als stroop.
Boven hoor ik mijn jongste huilen. Zou zij hetzelfde hebben? Zouden baby's al melancholisch kunnen zijn? Het lukt me niet haar te troosten, net zo min als ik me laat troosten.
Uitzitten dan maar? Onderdompelen? Slapen? Misschien weet ik morgen wat het was.
