Ik was altijd al dol op werkweken. Korte, explosieve en intense weken vol bruis en borrel. Ik kon in een korte tijd al mijn energie kwijt in een project. Samen tot iets nieuws komen...
Deze keer was het anders... Waar ik me vroeger vaak verloor in al die andere mensen, was ik deze week gewoon Olga. Ik heb me niet laten opzuigen door de interessantste van de deelnemers (iedereen was interessant) en ik heb me niet met veel poeha zitten bewijzen.
Ik kon simpelweg mijn ding doen. Ik ging veel vroeger naar bed dan de rest. Ik stond onmogelijk vroeg op om yoga te doen. Zo ben ik. Daar hou ik van. Het doet me goed.
Maar ik heb me verbonden vanuit mijn kern. Dat is de enige plek van waaruit verbinding mogelijk is. En terwijl ik huiverig ben voor groots zijn, voor mezelf echt in de wereld zetten, ik heb er nu zin in. Het borrelt en bruist in mij.
Maar nu nog even niet. Ik hoef niet te rennen alsof mijn leven er van af hangt. Mijn verlangen om te doen, te tekenen, te creeren pakt me vanzelf bij de hand deze week. Dat weet ik. En tot die tijd maken alle ontmoetingen en belevenissen een plekje om zich fijn in mij te nestelen.
Samen droom je mooier dan alleen. En zonder 1 van ons was het een andere droom geweest.
