Van die dagen waarop je het leven stomweg niet in de ogen kunt kijken?
Van die dagen waarop je het liefste heel diep onder je dekbed blijft liggen?
Of stilletjes wenst dat alles om je heen in rook op gaat?
Ik heb vandaag gehuild. Zakdoekjes vol.
Na een dag van doelloos door het huis lopen, huilde ik sloten. Oceanen. Werelden.
Werelden die volgens mij helemaal niet van mij zijn. Want ik heb het goed. Met mezelf en de mensen om me heen.
En toch, zo'n dag.
Ik hoef niet getroost te worden hoor.
Ik vraag het me alleen af: hoe doen jullie dat?
