Maar misschien is het goed dat ik die nog even heb laten liggen.
Want ik ben niet gaan panieken, wat ik soms wel doe. Ik ben niet hysterisch geworden. Ik ben niet uit mijn dak gegaan tegen de mensen om me heen.
Ik heb naar mijn lichaam geluisterd en gevraagd wat het nodig had. En dat heeft het gekregen: zorg, aandacht, goed eten.
En ik heb gelachen. Ik heb een fijne vriendin bezocht met mijn kinderen. We hebben genoten van de 5 gillende meiden om ons heen. Waar ik bang voor was, gesloopt zijn aan het einde van zo'n dag, is niet gebeurd. Sterker nog, ik kwam met energie thuis.
Zo ontdek ik de hele zomer weer nieuwe dingen, leer ik mezelf beter kennen.
En dus de wereld om me heen ook.
De deken mag weer even in de kast, al weet ik dat ik em weer eens nodig zal hebben.
