ik stofzuig dus ik ben

Ik heb net een uur gestofzuigd/stof gezogen. Normaal doet R. dat. Maar die is er een paar weken niet en nu doen mijn lief en ik het beurtelings. Nu ik dus. En ik heb heerlijk gezweet en nagedacht. Mijn god, wat heb ik nagedacht, meer nog dan gezweet.
Er kwamen de meest fantastische ideeen in me op. Voornamelijk ideeen over hoe ik door een goed geschreven blog-tekst de wereld de ogen kan openen. Zodat er nooit meer honger zal zijn. Zodat er nooit meer mensen vermoord hoeven te worden door een rare pief die denkt dat hij zo een door hem ongewenste ontwikkeling in de maatschappij kan voorkomen. Zodat alle kinderen altijd gelukkig zullen zijn. Zodat links en rechts in de politiek niet meer bestaan. Zodat iedereen van elkaar houdt.
Etc.

Ik denk dat wij Bloggers stiekem allemaal denken dat we met onze teksten iets groots veroorzaken. Opschudding, reuring, liefde, verandering, iets nieuws of erger nog: DE WAARHEID! Maar wat we werkelijk doen is oude koek in een nieuw jasje gieten. Inzichten en meningen rondstrooien voor liefhebbers. Inzichten die anderen, de niet-liefhebbers, in de weg liggen. Die ze weg willen stofzuigen.

Oude koek. Op het moment dat ik het opschrijf, heb ik er spijt van. Oude koek is niet goed. Oude koek moet weggegooid, die smaakt niet meer.
Maar van oude koek maken ze in Engeland al eeuwen heerlijke Trifle. Of je verkruimelt hem en gebruikt hem als voer voor de kippen...Oude koek is zo gek nog niet. Sterker nog, de oude koek die wij Bloggers serveren, circuleert al eeuwen rond. We halen onze inspiratie uit boeken, films, van filosofen, politici en schilders. Onze inzichten zijn niet nieuw. Onze meningen ook niet. Net zo min als 1 Blogger de wereld gaat redden.

Ik wil eindigen met een tip en een motto. Het motto van vandaag is:
LANG LEVE OUDE KOEK!
En de bijbehorende tip is: Ga lekker stofzuigen...maar ga voorzichtig om de kruimels oude koek heen.

Tekeningetje

Dit moest eigenlijk een titel- en tekstloze blog zijn. Maar dat lukt niet vanaf mijn Iphone. Dan mag ik niet alleen een plaatje posten.. Jammer

...en dan nog iets

Weinig akeligs gezegd

Overgave

Ik geef me over vandaag, zo twitterde ik vanochtend.

En ik kan nu, aan het eind van de dag, zeggen dat het redelijk gelukt is.

Een tijdje

'je kinderen zijn je kinderen niet', schreef Kahlil Gibran in De Profeet. Dat geloof ik ook. Ik mag mijn kinderen een tijdje meemaken. Ik mag voor ze zorgen, ze liefhebben, koesteren. Maar ze zijn niet van mij. Ze zijn van zichzelf.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben trots als een pauw als ik met mijn meisjes door het dorp paradeer. Geen kinderen zo mooi lief leuk slim als de mijne.
Nu lopen ze nog gezellig samen op mijn pad. Af een toe een zijpaadje, dat telkens weer veilig naar mijn pad terug leidt. Maar er komt een moment dat ze hun eigen pad kiezen. Dat ze iets doen wat ik niet goedkeur, misschien zelfs niet snap.

En dat is goed. Maar ook moeilijk. Eigenlijk is kinderen krijgen vanaf de geboorte 1 groot loslaat-proces. De eerste week ben ik als moeder nog de belangrijkste. Maar daar komt al snel verandering in. Mijn jongste geeft gul glimlachjes weg aan iedereen die naar haar kijkt. Prachtig vind ik dat. Zolang die mensen daarna maar snel doorlopen.

Waar wil ik met dit verhaal eigenlijk heen? Wat wil ik vertellen?

Oja, mijn kinderen zijn mijn kinderen niet. Maar het maakt me verdomd gelukkig dat ik een tijdje hun moeder mag zijn.

Vakantie en het gevoel van vrijheid

Ik heb zomervakantie. En ik voel me nog opgejaagd, zit nog in de 'er moet van alles'- modus. Het huis is lekker verwaarloosd de afgelopen weken. De was ligt huizenhoog opgestapeld, zowel de vuile als de schone. Er liggen overal tekeningen, boekjes en andere spulletjes die mijn oudste dochter meegenomen heeft van school. Enzovoorts.

Dus ga ik mezelf trakteren op een middagje sauna. En ik koop meteen een 5-kaart. Ik dwing mezelf als het ware om te ontspannen.
Zijn er ook mensen die dat helemaal vanzelf kunnen? De knop om? Als dat zo is, willen zij zich dan bij mij melden? Ik wil een cursus bij ze volgen.
Of is het juist goed dat ik de spanning ook flink voel soms, zodat de ontspanning ook steviger binnenkomt? Ik vermoed het. Zo gaat het met alles in mijn leven. Ik ben toch een intens levend mens. Niets kabbelt. Niet echt.
Ik weet niet of ik het zou willen.

Talk to the hand deel 3

Talk to the hand deel 2

Talk to the hand deel 1

recht naar binnen

Gisteren was ik bij een huiskamerconcert van Helen Botman en Peter van Vleuten. We zaten met pakweg 20 mensen in een mooi huisje in Alkmaar met onze neus bovenop het duo. Ze namen ons al vertellend en muziekmakend mee terug naar hun reis door de Verenigde Staten.
Mijn lief was mee. Ik dacht dat hij voor mij mee kwam. Meestal hebben we een andere smaak in muziek. Maar goed, het kon me niet schelen wat hij ervan vond, want ik genoot. En werd achtereenvolgens vrolijk, geraakt, droef en geinspireerd. En misschien nog van alles in het spectrum tussen die emoties. En mijn lief genoot ook.

Ik was een aantal jaar geleden al eens bij een concert in iemands huis. De Nits speelden er een akoestische set. Prachtig. Op de lip. Voluit en voelbaar. Intens. Recht in het hart.

Ik wil dat ook. Ik wil ook dat er iemand in mijn huis komt optreden (al vind ik optreden niet het juiste woord hier, het is meer een soort muzikaal samenzijn met mensen die zitten te luisteren...). En daarna wil ik ook zelf in iemands huis optreden. Dat zou de perfecte plek zijn voor de muziek die ik altijd maakte met mijn vriend G.

Vandaag, een etmaal later, voelt het leven anders dan daarvoor. Ik sta er elke keer weer van versteld hoe muziek mijn leven een andere kleur kan geven. Glans.

Mijn grote kind

Mijn oudste dochter is 6 jaar en kleuter-af. Ze had nooit echt veel kleuter-vet, van dat mollige baby-achtige. Ze was altijd slank, gespierd met een klein bol buikje. Maar nu heeft ze zelfs dat kleine bolle buikje niet meer. Ze is een echt kind nu. Een schoolkind, zoals ze dat noemen (een kind tussen 6 en 10 jaar...voordat ze tiener worden).

Een schoolkind met een eigen leven. Ze houd van muziek die ik stom vind (lady Gaga en Justin Bieber), al zing ik het natuurlijk wel mee. Ze wil kleren die ik niet voor haar wil kopen (Uggs, die ze niet krijgt), maar dan stylet ze zelf een out-fitje bij elkaar uit haar huidige garderobe. En ze wil naar Disneyland Parijs, wat ik veel te duur te ver te commercieel vind. Dus zijn we naar Disneyland Driemond geweest, wat we allebei maar niks vonden.

Ondertussen ziet ze er eigenlijk altijd erg leuk uit, bedenkt ze haar eigen liedjes en toneelstukjes en vindt ze het ook best om naar Oud Valkeveen, het plaatselijke pretpark te gaan.

Laatst vond ik haar lange en piezelige haar maar niks. Het zag er met warm weer telkens uit alsof het nat en vet was. Dus ik stelde voor om er een leuk bobje van te knippen. Dat wilde ze wel. Prachtig gelukt. Maar ook een beetje scheef en daar schaamde ik me voor, en zo ontstond de volgende conversatie:

ik (onzeker) :'Zeg maar niet tegen de kinderen dat ik het geknipt heb.'
zij (bestraffend) :'Mam! Dat moet wel!'
ik (onbegrijpend) :'Hoezo..?'
zij (trots) :'Mam, dat is juist heel knap!'

Soms lijkt het wel alsof we een moeder-puber-relatie hebben en dat we dan om de beurt de puber mogen zijn.

Open-hartig

alles

Ik wil alles.
Nu.
Maar dat kan niet.
Vertel ik mezelf.
Ik moet geduld hebben.
Ik moet wachten.
Dan komt het op me af.
Maar wat als datgene wat ik wil dat op me af komt niet weet dat ik wil dat het op me af komt?

Met dit soort gedachten houd ik me 75% van de tijd bezig.
Er kan helemaal niets op me af komen.
Want als datgene wat op me af wil komen komt, denkt het dat ik geen tijd heb.
Ik ben immers zo druk met denken.

Mijn eigen regenbui

Er hangt iets boven mijn hoofd, als een een zwaard van Damocles of een donkere wolk. Ik pieker me al de hele dag suf wat me toch zo in de weg staat de zon te zien en voluit te genieten van de dag.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet boos-verdrietig-chagrijnig. Ik zit niet in 1 van die vele hoeken van de kamer die ik op dit Blog al heb beschreven.
Ik ben okee. Ik heb leuke dingen gedaan dit weekend. Daar gaat het ook niet om, dit weekend. Het is iets wat nog komen gaat.
Wat en vooral wie gaat mijn leven overhoop gooien? Is het de dame met de inspecteursogen die in mijn werk komt neuzen? Of is het de hoop werk die nog af moet voor 21 juli? Of misschien de cd die ik gezegd heb te willen maken? Of de nieuwe liedjes die ik prachtig moet kunnen zingen op de bruiloft van mijn vriendin? Is het het vakantiehuisje dat we maar niet vinden, omdat alles nu al volgeboekt is? Is het het vooruitzicht dat ik volgend jaar weer ga juffen in een klas?

Of ben ik mijn eigen zwaard van Damocles? Hak ik mijn eigen kop er al af voordat ik iets gedaan heb. En vooral voordat ik iets fout kan doen.

Misschien moet ik mijn eigen donkere regenwolk zijn. Als ik dan losbarst, regen ik mezelf nat. Verkoeling & groei. Dat is zo gek nog niet.

.

.

..

..

...

...

....

....

Mooie vrouwen

Wat doen we toch moeilijk, vrouwen van pakweg boven de 25 ( misschien zelfs al jonger). We denken dat we niet meer in een bikini kunnen lopen. Omdat er putjes in onze benen zitten. Omdat er een streep van een keizersnee over onze onderbuik loopt. Omdat onze buik te dik is. Of onze kont. Omdat onze borsten hangen. Of omdat we geen tijd hebben gehad om het haar van onze benen te scheren.

Waar zijn we nu mee bezig? Wat laten we onze kinderen zien? Of juist niet zien?

Vanaf vandaag ben ik trots op mijn lichaam dat de tekens draagt van mijn leven. Het bolle buikje. De knieen vol littekens. De hangende borsten. Het plekje boven mijn lip dat rood wordt als ik gesport heb. Vraag er maar naar en ik zal je de verhalen vertellen die erbij horen. Want die zijn er. Onze lichamen vertellen verhalen. Verhalen van pijn, verdriet, maar ook van grote vreugde en ontroering. En verhalen moeten verteld worden.

Er zijn

Ik vind dat ik er altijd moet zijn voor de mensen om me heen. Mijn man, kinderen, familie en vrienden. Ik geloof dat ik ook veel beloof wat ik vervolgens niet nakom.
Soms ben ik er gewoon niet. Dan ben ik heerlijk met mezelf bezig. Dan zit ik even in een pauze. Meestal kan ik van daar uit ook weer heel veel geven en delen.
Maar nu even niet. Ik heb niets te geven vandaag. Dus ik hang met mijn man in de hangmat en kijk naar de lucht.

...

...

Veel te vertellen

Maar ik heb de juiste woorden niet kunnen vinden