Mijn oudste dochter is 6 jaar en kleuter-af. Ze had nooit echt veel kleuter-vet, van dat mollige baby-achtige. Ze was altijd slank, gespierd met een klein bol buikje. Maar nu heeft ze zelfs dat kleine bolle buikje niet meer. Ze is een echt kind nu. Een schoolkind, zoals ze dat noemen (een kind tussen 6 en 10 jaar...voordat ze tiener worden).
Een schoolkind met een eigen leven. Ze houd van muziek die ik stom vind (lady Gaga en Justin Bieber), al zing ik het natuurlijk wel mee. Ze wil kleren die ik niet voor haar wil kopen (Uggs, die ze niet krijgt), maar dan stylet ze zelf een out-fitje bij elkaar uit haar huidige garderobe. En ze wil naar Disneyland Parijs, wat ik veel te duur te ver te commercieel vind. Dus zijn we naar Disneyland Driemond geweest, wat we allebei maar niks vonden.
Ondertussen ziet ze er eigenlijk altijd erg leuk uit, bedenkt ze haar eigen liedjes en toneelstukjes en vindt ze het ook best om naar Oud Valkeveen, het plaatselijke pretpark te gaan.
Laatst vond ik haar lange en piezelige haar maar niks. Het zag er met warm weer telkens uit alsof het nat en vet was. Dus ik stelde voor om er een leuk bobje van te knippen. Dat wilde ze wel. Prachtig gelukt. Maar ook een beetje scheef en daar schaamde ik me voor, en zo ontstond de volgende conversatie:
ik (onzeker) :'Zeg maar niet tegen de kinderen dat ik het geknipt heb.'
zij (bestraffend) :'Mam! Dat moet wel!'
ik (onbegrijpend) :'Hoezo..?'
zij (trots) :'Mam, dat is juist heel knap!'
Soms lijkt het wel alsof we een moeder-puber-relatie hebben en dat we dan om de beurt de puber mogen zijn.
