Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben trots als een pauw als ik met mijn meisjes door het dorp paradeer. Geen kinderen zo mooi lief leuk slim als de mijne.
Nu lopen ze nog gezellig samen op mijn pad. Af een toe een zijpaadje, dat telkens weer veilig naar mijn pad terug leidt. Maar er komt een moment dat ze hun eigen pad kiezen. Dat ze iets doen wat ik niet goedkeur, misschien zelfs niet snap.
En dat is goed. Maar ook moeilijk. Eigenlijk is kinderen krijgen vanaf de geboorte 1 groot loslaat-proces. De eerste week ben ik als moeder nog de belangrijkste. Maar daar komt al snel verandering in. Mijn jongste geeft gul glimlachjes weg aan iedereen die naar haar kijkt. Prachtig vind ik dat. Zolang die mensen daarna maar snel doorlopen.
Waar wil ik met dit verhaal eigenlijk heen? Wat wil ik vertellen?
Oja, mijn kinderen zijn mijn kinderen niet. Maar het maakt me verdomd gelukkig dat ik een tijdje hun moeder mag zijn.
