En ik ben wel eens bang dat ik overkom als een manisch-depressief typje. 'Himmelhoch jauchzend' of 'zum Tode betruebt'(Vroeger werd ik 'Jantje-huilt-Jantje-lacht' genoemd). En toch weerhoudt het me niet of nauwelijks van schrijven. Ik moet gewoon schrijven. Soms schoorvoetend, dat wel.
Ik lees graag inspirerende stukken in bladen, op internet, in de krant. Over mensen die mooie bedrijven opzetten en anderen tot bloei krijgen. Over je eigen pad volgen. Over vrouwen die naast een gelukkig gezin (dat elke dag lekker eet) met een b(l)oeiende liefde, geweldig werk doen dat hen helemaal vervult. En blijven lachen! En maar in balans zijn!
He getver! Is dat allemaal poppenkast? Is er geen vuile was? Of zijn we bang dat we niet meer inspirerend zijn met vuile was?
Of ben ik het die zich spiegelt aan hen en dan niet meer op mijn eigen pad zit? Lijkt het gras bij de buren gewoon groener?
Ik ken ze in het echte leven overigens niet hoor, die vrouwen...of die mensen. Ik zie (voel) ze wel tobben. Ik weet dat het voor iedereen soms schuurt. Maar echt openlijk wordt er nooit over gepraat. Ik ook niet zo hoor. Ik verstop me ook het liefste als ik niet lekker in mijn vel zit. Maar tegelijkertijd ben ik zo'n open boek dat ik het niet kan verbergen. Als iemand vraagt hoe het met me gaat, lukt het me niet om gewoon 'oh, wel goed hoor' te zeggen als dat niet zo is. Dat voelt als liegen. En ik kan niet liegen.
Dus vooralsnog zie ik geen andere optie dan gewoon schrijven wat er is. Kijken naar de shit en dan het licht weer vinden. Want dat gebeurt er vaak wel. Als ik schrijf, observeer ik mezelf en mijn klachten. Ik probeer te beschrijven wat er gebeurt. Dat is vaak een aanzet tot echt naar binnen keren. En het dan gewoon laten zijn.
