Het lukt me niet me te verbinden met wat ik doe. Het lukt me niet de vreugde te voelen in de kleine dingen die me lukken.
Zou het de volle maan zijn? Zal ik straks buiten gaan zitten met een dekentje om?
Het gebeurt me weer. Ik voel het innerlijk verzet tegen alles om me heen. Waarom kan ik niet gewoon doen? Zou het 'bad karma' uit een vorig leven zijn? Een aangeboren afwijking tot melancholie? Of drama? Of is het niets aanwijsbaars en dus des te erger?
En nu even iets leuks. Ik was vanavond bij het kerstspel op straat in Naarden vesting. Elk jaar hetzelfde en oh zo troostend. Dat is altijd zo met kerstmis. Je weet dat het er elk jaar weer is. Zekerheid in bange dagen. Daar klamp ik me dan maar aan vast.
