Nee, dus! Het was briljant. De kinderen aten smakelijk van de kipkluifjes, gevulde eieren, bara's etc die de ouders hadden gemaakt. En tussen de 'gangen' door gaven ze voorstellinkjes. Er werden zelfbedachte kerstliedjes gezongen, verhalen en moppen verteld, er werd gedanst en gebreakdanced. Het was heerlijk. Ik heb zo van die kinderen genoten. Ze waren ook zo rustig en op hun gemak. Het was een echt feest.
's Avonds lag ik nog een tijdje te stuiteren in mijn bed, onder de indruk van het feest.
Dat had ik vroeger ook al. Na een schoolfeest kon ik de slaap niet snel vatten en als ik dan sliep, voltrok het hele feest zich nog eens in mijn droom. Met net wat andere details (dan kuste ik die ene jongen wel).
Ik ben echt geen steek veranderd. Ik ben nog net zo'n hypergevoelig, opgewonden 'jantje-huilt-jantje-lacht' als vroeger. Toen was dat leuk en aandoenlijk natuurlijk. Nu heb ik er soms last van, van dat onevenwichtige. Zou ik vaker doof of blind willen zijn voor mijn omgeving. Zodat ik niet na een nacht slapen nog vermoeider en verwarder wakker word dan ik al was.
Maar zo ben ik ook gewoon. Dat zalnooit echt veranderen. Daar moet ik mee leren leven. En ik merk het verschil als ik regelmatig yoga doe of mediteer. Als ik ervoor zorg dat ik wekelijks even tijd heb voor ' niets', voor alleen zijn. Dat moet ik stomweg inplannen.
Maar om tot een conclusie te komen... ik leef wel. Ik voel dat ik leef. Ik leef wat minder comfortabel de laatste tijd. Doeniet meer alleen die dingen die ik automatisch kan. Ik kijk af en toe buiten de deur. Ik heb een website-naam en de inhoud wordt al duidelijker in mijn hoofd en vooral in mijn hart. Ik leef. Met volle teugen. Mooi.
En dan toch... af en toe....stilte, heerlijk. Niet vergeten.
