terug

Ik ben er weer. Die blog op mijn website werkt niet. Nou, het werkt natuurlijk best wel, maar ik ben er niet van gecharmeerd. Mijn blog blijft dus een op zichzelf staand iets. Ook goed. Ik heb ineens ook weer zin om te tikken.

Vandaag de hele dag met mijn meisjes op stap. En wat zijn het toch leuke meisjes. Ik kan zo van ze genieten. En dan verbaas ik me weer over het wonder dat 'kinderen krijgen' eigenlijk is. Je vrijt met je man, er groeit een kindje in je buik en voor je het weet, loopt, praat, speelt en snoept het... Een heel eigen mens, met eigen gedachten en gevoelens. En toch lag de kiem bij mijn man en mij. En ik was het huis waarin ze hun eerste centimeters maakten.

Raar. En ook wel heel knap dus. Ik vergeet wel eens dat ik mijn grootste meesterwerken in dit leven allang gemaakt heb. Wat ze vanaf nu ook doen, hoe ze zich ook ontwikkelen. Iets mooiers dan het krijgen van kinderen is er gewoon niet.

Niet dat het me het recht geeft nu op mijn luie kont te gaan zitten

website

Hij is er. Mijn website. Al lijkt het erop dat ik er, net als in het begin met mijn blog, continue aan zit te klooien. Vooralsnog a work-in-progress dus.

En dat bloggen, dat is het nog niet helemaal.

Maar goed, ik ben eigenlijk heel trots op mezelf. Ik wilde drie jaar geleden al een website. En nu is die er en helemaal door mezelf gemaakt ook nog. Met alleen wat tips door de telefoon (dank je, Bart!).

Ik ben altijd gewend dingen te laten. Als ik ze moeilijk vind. Of confronterend. Heeel langzaam begin ik dat af te leren, maar het is een hardnekkige diskwaliteit. Het is het absolute tegengestelde van een kwaliteit. Ik heb er echt niks aan, dat uit-de-weg-gaan. Het levert alleen een nep-rust op. Maar de onrust en de behoefte om interessante en andere dingen te doen, borrelt elke keer weer omhoog.

Dan vraag ik me af of er mensen zijn die dat dingen-uit-de-weg-gaan met succes doen, zonder dat ze er last van hebben. Of hebben ze niet door dat ze het doen (of juist niet doen)? Zijn er mensen die eigenlijk spannende en interessante dingen willen doen, maar dat niet van zichzelf weten? Die net doen alsof ze tevreden zijn? Of zijn die mensen echt gewoon heel tevreden?

Daar kan ik echt wakker van liggen. En stiekem wel eens naar verlangen. Dat het gewoon goed is allemaal. Dat er niets te hoeven en te willen is. Gewoon werken, eten, 's avonds tv aan, dan naar bed. Geen gedachten over websites, eigen bedrijven, hoe ik de wereld zou kunnen verbeteren etc.

Is dit echt waar, verlang ik daar naar? Als ik diep in mijn hart kijk, is dat onzin. Ik wil helemaal niet dat alles altijd hetzelfde is. Ik heb een hekel aan voorspelbaarheid. Ik wil de dagen plukken. En dat wil ik ook meegeven aan de mensen om me heen. Dat het de moeite waard is om buiten je doos te gaan kijken, hoe eng ook.

Ik leef. Ik blijf. En hoe hard ik soms ook van mijn denkbeeldige sokkel donder, ik klauter er gewoon weer op. Want van die plek kan ik beter kijken wat er allemaal m me heen is.

Verhuizing

Dit blog gaat verhuizen. Naar mijn website:

www.awesomes.nl

Ik moet dus afscheid nemen. Verdrietig. Oh en ineens bedenk ik dat het dan onmogelijk wordt om op mijn iphone even snel een stukje te schrijven en publiceren. Wil ik dat wel?

Er zijn zoveel maars en nee's en ochs tegen een website maken. En ook zoveel ja's en kom maar op's en joehoe's.

mentale shit

Ik was fiks ziek afgelopen week. Op zondagavond was het zelfs zo erg dat ik begon te ijlen en flauwviel. Ik zakte tegen de bank in elkaar en was even helemaal weg. Totdat ik het gevoel kreeg dat ik onder een soort waterval stond. Dat was mijn man die water over mijn gezicht sprenkelde, in de hoop dat ik weer bij kwam.

Maar goed, ziek dus. En zwaar en moeilijk en depressievig... Echt een soort allerlaatste winterzooi die er even uit moest, maar nog even verzet bood. Ik voelde me zwaar, ongelukkig, het-komt-nooit-meer-goed-achtig.

De eerste dag dat de boel weer begon op te klaren, was donderdag. Een zonnige dag. En ineens leek het alsof de wereld helemaal niet zo zwart en donker was. De wolken in de lucht hadden een dag vrij. De wolken in mijn hoofd ook. Ik kreeg weer zin in het leven en alles wat daar aan vast hangt.

Vrijdag was het allemaal weer een beetje terug bij af. En vandaag zette de lente weer door. Het was een gevoel dat graag door wilde zetten.

Ik kan dat niet goed uitleggen, al doe ik hier mijn stinkende best. Ik wil je zo graag een inkijkje geven in hoe mijn brein soms werkt. In de hoop dat je het herkent en je je even niet zo alleen voelt. En als jij je niet alleen voelt in je gevoel, dan ben ik ook een beetje samen. En weet dat het geen waarheid is. Die lente in je hoofd niet. Maar die continue rits met wolken ook niet. Je zet ze er zelf neer.

Niet dat die laatste mededeling enig verschil maakt natuurlijk....

dood

Ik zou zo graag zingen op begrafenissen. Het klinkt raar, ik weet het. Maar muziek op begrafenissen is altijd zo mooi. Het lijkt dan alsof een lied dat ooit voor een heel andere reden werd geschreven eigenlijk speciaal voor het afscheid van de overledene gemaakt is.
Dat vind ik sowieso de kracht van muziek. De kracht van het goed coveren van een lied. Niet klakkeloos maar de originele versie nadoen. Dan kun je net zo goed een cd opzetten. Daar maak je geen verschil mee.
Maar een mooi, simpel en doorleefd gecovered lied kan opnieuw worden geboren.

Dat is wat ik wil: liedjes opnieuw ter wereld brengen. Het enige wat me nog tegenhoudt, is de achtergrond. Ik kan namelijk mezelf niet begeleiden. En om nou tegen een karaoke-achtergrond mijn ziel te leggen in een lied. Nee.

Maar misschien, als je dood gaat en je wilt een lied van me: bel me even (zoalng het nog kan). Dan kan ik vast wel iemand regelen die even wat gitaarakkoordjes eronder kan bouwen.

Ik heb er nu al zin in.

bomen

Ik las net een oude blog...over bomen. En ik realiseer me dat ik de bossen hier in de buurt weer ernstig aan het verwaarlozen ben. En daarmee dus ook mezelf.
Geen tijd, van alles te doen, geen oppas, niet lekker...
Bla Bla Bla
Dus zaterdag ga ik weer eens lekker lopen in het bos. Al moet het om 6.00 uur 's ochtends voor alle kindergeweld hier weer losbarst.

In 2010 vroeg ik me af wat voor boom ik zou willen zijn. Tot nu toe was ik een niet al te opvallende boom, eentje die zich veilig tussen de andere bomen verstopt. Maar iedereen weet dat ik daar niet hoor, tussen die andere bomen. Ik ben een knisperende beuk tussen de robuuste eiken. Een weidse kastanje tussen de tere berken.
Een vreemde eend in de bijt. Zo voel ik me al mijn hele leven. Anders. Niet helemaal passend. Maar ik heb dat nooit tot kunst verheven, wat sommige mensen wel doen. Die gaan helemaal op in hun anders-zijn.

Nee, ik ben een niet-passende boom, die ontkent dat ze eigenlijk liever een eigen plekje zoekt om te gaan staan. Lekker in de wind.
Ik ben bang dat ik omwaai. Of erger nog: dat ik zo opval, dat ik omgezaagd word. En dat ik, terwijl ik nog maar met een klein stukje stam aan mijn wortels vastzit, de groep berken in de verte stilletjes zie lachen. En ik hoor ze nog zachtjes fluisteren: 'Zie je wel!'

we zijn weer thuis

Na een week in een andere wereld geleefd te hebben, zijn we weer op aarde beland. En dat is fijn. Ik ben dol op reizen en ik ben ook dol op weer thuis komen.

Ik wist niet wat ik moest verwachten van Marrakech. Het was spannend toen we er heen gingen. Het is een spannende stad. Niet eng, maar zo ongelofelijk anders dan wat ik ken. Al herkende ik ook wel stukjes van het leven daar.
Ik heb namelijk negen jaar op een multiculturele basisschool in Amsterdam gewerkt. En er zaten indertijd veel Marokkaanse kinderen in mijn klas. Ik had veel contact met hun ouders, voornamelijk hun moeders. Ik kwam bij ze thuis, kreeg regelmatig hapjes en koekjes mee. De vrijgevigheid en warmte waarmee ik vaak ontvangen werd, heb ik later zelden nog meegemaakt. En ja, ik had ook jongens in de klas, die nu wellicht probleemjongeren geworden zijn, hoe hard ik ze daarvoor ook heb proberen te hoeden. Misschien steelt dat aandoenlijke kleine jongetje, waarmee ik altijd hand in hand in de kring zat, nu wel tasjes van oude dametjes. Misschien ook niet. Misschien is het juist dat hele brave en intelligente Hallandse jongetje dat altijd hard zijn best deed, dat nu fraude pleegt bij een bank... Ik zal het nooit weten. En dat is maar goed ook. Ik heb goede herinneringen aan de kinderen van mijn klas.

Wat me opviel aan het straatbeeld in Marrakech was de gelijkenis met Amsterdam Nieuw-west. Het straatleven, de handelende mannen, de groepjes vrouwen met kinderen om zich heen, de kinderen die tot laat op straat spelen. De survival-cultuur onder kinderen op straat. De toon waarop er gesproken wordt (zijn ze boos op elkaar? Wordt dit een ruzie? Oh nee, er worden alweer handen geschud!). Het leven in Geuzenveld lijkt op het leven in Marrakech. En dat is heel logisch. Als ik in een ander land zou wonen met allemaal Nederlanders om me heen, zou ik toch ook mijn boodschappen doen bij de Hollandse kruidenier? Ik zou uit heimwee stapels boterhammen met Goudse kaas en hagelslag eten. Ik zou het 'zoervleisj' van mijn moeder verafgoden en er hele avonden aan zitten denken. Ik zou het schaatsen missen en de hete zon af en toe flink vervloeken.

Willen we niet allemaal heel graag thuis komen? Waar we ook zijn? Willen we niet allemaal graag de veilige schoot van onze moeder even opzoeken als de wereld te groot lijkt? En is het dan niet heerlijk om die schoot ook even te delen met onze vrienden die ook hun thuis missen?

En is diezelfde moederschoot niet de beste plek om te beginnen met je te orienteren op een ander leven? Vanuit die veiligheid kun je gaan experimenteren, ontdekken wat je wel of niet wilt.

Ik wil graag naar Marrakech verhuizen. En dan ga ik wonen in een huis met foto's aan de muur van regen en weilanden, koeien misschien ook. Ik eet er graag een bord met stamppot en een gehaktbal. En als ik vrienden ontvang, krijgen ze stroopwafels en een beker chocomel.

Niets is als het lijkt.

The Artist

Binnenkort ga ik naar een Blogbal, wat dat ook moge wezen. Mijn zwager en vriend Bart http://www.elkeweek1verhaal.nl nodigde me uit.
En vervolgens begint mijn hoofd weer overuren te draaien:
Ben ik wel een blogger? Ik heb al een week nauwelijks iets gedaan. En hoeveel mensen lezen dit nou? En waarom zouden ze ook? Wat is de noodzaak? Ik lees zelf trouwens nooit blogs. Niet geinteresseerd. Geen zin in meningen.
En daarna pikt mijn hoofd een andere, verwante frequentie op:
Ik wil wel tekenen. En ik maak mooie dingen. Soms. Als ik me goed voel. Maar dan ben ik nog geen kunstenaar. Ik teken hele weken niet. En net ben ik begonnen aan een tekening en dat was helemaal niets...
Een zangeres ben ik weer wel. Ik zing altijd. Op de fiets, in de douche, als ik mijn kinderen naar bed breng, als ik kook. Maar ik zing nooit meer voor een publiek. Dus nee, een zangeres ben ik ook niet.

En zo heb ik mezelf weer helemaal klem gezet tussen Overtuigingen. Met een hele grote O! Echte waarheden, gecreeerd door mijn overactieve brein.

Zou ik dan toch misschien een echte filosoof.....?