Na een week in een andere wereld geleefd te hebben, zijn we weer op aarde beland. En dat is fijn. Ik ben dol op reizen en ik ben ook dol op weer thuis komen.
Ik wist niet wat ik moest verwachten van Marrakech. Het was spannend toen we er heen gingen. Het is een spannende stad. Niet eng, maar zo ongelofelijk anders dan wat ik ken. Al herkende ik ook wel stukjes van het leven daar.
Ik heb namelijk negen jaar op een multiculturele basisschool in Amsterdam gewerkt. En er zaten indertijd veel Marokkaanse kinderen in mijn klas. Ik had veel contact met hun ouders, voornamelijk hun moeders. Ik kwam bij ze thuis, kreeg regelmatig hapjes en koekjes mee. De vrijgevigheid en warmte waarmee ik vaak ontvangen werd, heb ik later zelden nog meegemaakt. En ja, ik had ook jongens in de klas, die nu wellicht probleemjongeren geworden zijn, hoe hard ik ze daarvoor ook heb proberen te hoeden. Misschien steelt dat aandoenlijke kleine jongetje, waarmee ik altijd hand in hand in de kring zat, nu wel tasjes van oude dametjes. Misschien ook niet. Misschien is het juist dat hele brave en intelligente Hallandse jongetje dat altijd hard zijn best deed, dat nu fraude pleegt bij een bank... Ik zal het nooit weten. En dat is maar goed ook. Ik heb goede herinneringen aan de kinderen van mijn klas.
Wat me opviel aan het straatbeeld in Marrakech was de gelijkenis met Amsterdam Nieuw-west. Het straatleven, de handelende mannen, de groepjes vrouwen met kinderen om zich heen, de kinderen die tot laat op straat spelen. De survival-cultuur onder kinderen op straat. De toon waarop er gesproken wordt (zijn ze boos op elkaar? Wordt dit een ruzie? Oh nee, er worden alweer handen geschud!). Het leven in Geuzenveld lijkt op het leven in Marrakech. En dat is heel logisch. Als ik in een ander land zou wonen met allemaal Nederlanders om me heen, zou ik toch ook mijn boodschappen doen bij de Hollandse kruidenier? Ik zou uit heimwee stapels boterhammen met Goudse kaas en hagelslag eten. Ik zou het 'zoervleisj' van mijn moeder verafgoden en er hele avonden aan zitten denken. Ik zou het schaatsen missen en de hete zon af en toe flink vervloeken.
Willen we niet allemaal heel graag thuis komen? Waar we ook zijn? Willen we niet allemaal graag de veilige schoot van onze moeder even opzoeken als de wereld te groot lijkt? En is het dan niet heerlijk om die schoot ook even te delen met onze vrienden die ook hun thuis missen?
En is diezelfde moederschoot niet de beste plek om te beginnen met je te orienteren op een ander leven? Vanuit die veiligheid kun je gaan experimenteren, ontdekken wat je wel of niet wilt.
Ik wil graag naar Marrakech verhuizen. En dan ga ik wonen in een huis met foto's aan de muur van regen en weilanden, koeien misschien ook. Ik eet er graag een bord met stamppot en een gehaktbal. En als ik vrienden ontvang, krijgen ze stroopwafels en een beker chocomel.
Niets is als het lijkt.
