Hij is er. Mijn website. Al lijkt het erop dat ik er, net als in het begin met mijn blog, continue aan zit te klooien. Vooralsnog a work-in-progress dus.
En dat bloggen, dat is het nog niet helemaal.
Maar goed, ik ben eigenlijk heel trots op mezelf. Ik wilde drie jaar geleden al een website. En nu is die er en helemaal door mezelf gemaakt ook nog. Met alleen wat tips door de telefoon (dank je, Bart!).
Ik ben altijd gewend dingen te laten. Als ik ze moeilijk vind. Of confronterend. Heeel langzaam begin ik dat af te leren, maar het is een hardnekkige diskwaliteit. Het is het absolute tegengestelde van een kwaliteit. Ik heb er echt niks aan, dat uit-de-weg-gaan. Het levert alleen een nep-rust op. Maar de onrust en de behoefte om interessante en andere dingen te doen, borrelt elke keer weer omhoog.
Dan vraag ik me af of er mensen zijn die dat dingen-uit-de-weg-gaan met succes doen, zonder dat ze er last van hebben. Of hebben ze niet door dat ze het doen (of juist niet doen)? Zijn er mensen die eigenlijk spannende en interessante dingen willen doen, maar dat niet van zichzelf weten? Die net doen alsof ze tevreden zijn? Of zijn die mensen echt gewoon heel tevreden?
Daar kan ik echt wakker van liggen. En stiekem wel eens naar verlangen. Dat het gewoon goed is allemaal. Dat er niets te hoeven en te willen is. Gewoon werken, eten, 's avonds tv aan, dan naar bed. Geen gedachten over websites, eigen bedrijven, hoe ik de wereld zou kunnen verbeteren etc.
Is dit echt waar, verlang ik daar naar? Als ik diep in mijn hart kijk, is dat onzin. Ik wil helemaal niet dat alles altijd hetzelfde is. Ik heb een hekel aan voorspelbaarheid. Ik wil de dagen plukken. En dat wil ik ook meegeven aan de mensen om me heen. Dat het de moeite waard is om buiten je doos te gaan kijken, hoe eng ook.
Ik leef. Ik blijf. En hoe hard ik soms ook van mijn denkbeeldige sokkel donder, ik klauter er gewoon weer op. Want van die plek kan ik beter kijken wat er allemaal m me heen is.
