Ik las net een oude blog...over bomen. En ik realiseer me dat ik de bossen hier in de buurt weer ernstig aan het verwaarlozen ben. En daarmee dus ook mezelf.
Geen tijd, van alles te doen, geen oppas, niet lekker...
Bla Bla Bla
Dus zaterdag ga ik weer eens lekker lopen in het bos. Al moet het om 6.00 uur 's ochtends voor alle kindergeweld hier weer losbarst.
In 2010 vroeg ik me af wat voor boom ik zou willen zijn. Tot nu toe was ik een niet al te opvallende boom, eentje die zich veilig tussen de andere bomen verstopt. Maar iedereen weet dat ik daar niet hoor, tussen die andere bomen. Ik ben een knisperende beuk tussen de robuuste eiken. Een weidse kastanje tussen de tere berken.
Een vreemde eend in de bijt. Zo voel ik me al mijn hele leven. Anders. Niet helemaal passend. Maar ik heb dat nooit tot kunst verheven, wat sommige mensen wel doen. Die gaan helemaal op in hun anders-zijn.
Nee, ik ben een niet-passende boom, die ontkent dat ze eigenlijk liever een eigen plekje zoekt om te gaan staan. Lekker in de wind.
Ik ben bang dat ik omwaai. Of erger nog: dat ik zo opval, dat ik omgezaagd word. En dat ik, terwijl ik nog maar met een klein stukje stam aan mijn wortels vastzit, de groep berken in de verte stilletjes zie lachen. En ik hoor ze nog zachtjes fluisteren: 'Zie je wel!'
