Ik was fiks ziek afgelopen week. Op zondagavond was het zelfs zo erg dat ik begon te ijlen en flauwviel. Ik zakte tegen de bank in elkaar en was even helemaal weg. Totdat ik het gevoel kreeg dat ik onder een soort waterval stond. Dat was mijn man die water over mijn gezicht sprenkelde, in de hoop dat ik weer bij kwam.
Maar goed, ziek dus. En zwaar en moeilijk en depressievig... Echt een soort allerlaatste winterzooi die er even uit moest, maar nog even verzet bood. Ik voelde me zwaar, ongelukkig, het-komt-nooit-meer-goed-achtig.
De eerste dag dat de boel weer begon op te klaren, was donderdag. Een zonnige dag. En ineens leek het alsof de wereld helemaal niet zo zwart en donker was. De wolken in de lucht hadden een dag vrij. De wolken in mijn hoofd ook. Ik kreeg weer zin in het leven en alles wat daar aan vast hangt.
Vrijdag was het allemaal weer een beetje terug bij af. En vandaag zette de lente weer door. Het was een gevoel dat graag door wilde zetten.
Ik kan dat niet goed uitleggen, al doe ik hier mijn stinkende best. Ik wil je zo graag een inkijkje geven in hoe mijn brein soms werkt. In de hoop dat je het herkent en je je even niet zo alleen voelt. En als jij je niet alleen voelt in je gevoel, dan ben ik ook een beetje samen. En weet dat het geen waarheid is. Die lente in je hoofd niet. Maar die continue rits met wolken ook niet. Je zet ze er zelf neer.
Niet dat die laatste mededeling enig verschil maakt natuurlijk....
