Zeggen wat ik wil. Ik ben het niet gewend. Ik zeur, zanik, manipuleer. Maar gewoon: " ik wil graag hier even zitten" of " ik heb behoefte aan een wandeling". Ik kan het moeilijk zeggen. Bang om afgewezen te worden. Of niet erkend. Wat is dat? Dat moet iets uit mijn kindertijd zijn. Ik blijf daarin namelijk een stampvoetend kind. De energie die ik voel als ik loop te zaniken voelt zo. Bozigheid. Ik wil dat! Maar ik zeg het niet gewoon. Net als met vragen. Kun je me helpen? Het lukt me niet. Ik gooi het bijltje erbij neer of verlaat mijn plan helemaal. Dan maar niet. Ik weer dat het er is. En ik wil het anders. Het wil alleen nog niet lukken.
