Ik zit in een koffietent in Zürich. Ik ben hier omdat mijn man hier moet werken. Hij rijdt door het land en maakt foto's.
Of ik mee wilde.
Ja.
Maar wat doe jij dan? vroegen de mensen.
Ik zit in de auto en wacht tot hij klaar is.
Verveel je je dan niet?
Nee dus. Ik krijg allemaal ideëen terwijl ik zit. Ik teken, ik schrijf, ik lees, ik mijmer.
En ik heb besloten dat het tijd is voor actie, heel klein...want aan veel actie is mijn lijf en mijn gemoed nog niet toe.
Maar terwijl ik zo zit en mijmer, kan ik natuurlijk wel vastleggen wat ik denk. In tekeningen. In tekst. Dan maak ik iets van mezelf.
Want ik wil zo graag iets zijn. Soms wil ik beroemd zijn, erkend worden om mijn prachtige en grootse daden.
Of bewonderd worden om de omwenteling die ik veroorzaak.
De wereld veranderen in een prachtige plek, zonder oorlog, met alleen maar liefde.
Ja, dat lijkt me wel wat.
Maar van al deze hoogdravende gedachten is mijn hoofd zo zwaar geworden. En mijn nek doet er zo'n zeer van.
Laat ik maar klein doen. Of liever groot maken wat klein is. Daar ben ik altijd goed in geweest, van een mug een olifant maken. Of eerder van een amoebe een dinosaurus. Misschien is het een talent dat ik kan aanwenden voor iets goeds.
Wie weet
