Ik wandel, mediteer, droom, nodig de stemmen in me uit om met elkaar in gesprek te gaan. En net als ik me weer wat beter voel en denk: het gaat weer de goede kant op, gooit mijn hoofd de boel weer ondersteboven: niet zeiken, doorgaan, dingen doen, problemen oplossen, valken, opstaan en weer doorgaan.
Ik ben onderweg naar een awesome Olga. De Olga die zich soms hardnekkig schaamt voor wie ze is: luidruchtig, bemoeizuchtig, emotioneel, opvliegerig, anders.....& ook liefdevol, expressief, intuitief, gek, mooi en lief.
Lief. "Je bent zo lief", zei een vriendin gisteren. Het enige wat ik nog steeds kon denken was: "maar dat ben ik helemaal niet!" En vanochtend was daar het levende bewijs. Kind supervroeg wakker, ik boos en gefrustreerd, uit balans, overstuur. Alles behalve lief.
Ik vraag me altijd af of ik de enige ben die moeite heeft zichzelf te accepteren?
Veel mensen lijken lol te hebben, hun leven gewoon te leven. Zelfverzekerd te zijn. Ze weten wat ze willen.
Is dat echt, denk ik dan? Is dat echt zo?
Ik geloof het niet. Ik denk dat veel mensen alles binnenskamers houden. Rechtop blijven lopen. Hoofd hoog.
Ik nodig je uit om je verdriet te tonen. Zonder de shit op iemands tafel te leggen. Maar gewoon laten zien en horen hoe het leven voor je is. Niet om gered te worden. Maar om de waarheid onder ogen te zien en te laten zien.
Ik beloof mezelf om me kwetsbaar te blijven voelen. Altijd. En te accepteren dat het onderdeel is van wie ik ben. Want zonder die kwetsbaarheid ben ik een acteur, die doet alsof ze een leven leidt.
En in die kwetsbaarheid te duiken.
Dus als je me rond ziet lopen met tranen in mijn ogen, laat je niet afschrikken. Dan ben ik in contact met mezelf.
Loop gerust mee. Huil mee. Luister. Lach om die malle tranen.
Maar redt me niet. Want de redding ligt in de tranen zelf. Ze spoelen gedachten weg, nemen ze mee naar zee. Zodat ik daarna met een schoon hart weer verder kan.
