Ik luister naar Hallelujah, door Jeff Buckley...mijn held. En elke keer als ik het hoor, word ik weer verdrietig. Niet om iets specifieks, gewoon Weltschmerz.
Laatst kocht ik een cd van London Grammar. Juist vanwege dat zware. Ik luisterde er een week naar, in mijn eentje onder de dekens in de auto op de fiets op het station. Hey Now! riep de zangeres in mijn oor en mijn hart brak elke keer een stukje meer open. Ik luisterde zo vaak tot ik een zielig hoopje ongerept was.
Nu lukt het me weer om er gewoon naar te luisteren, zonder dat oude littekens opengekrabt worden en ik me weerloos voel.
Wel bijzonder dat muziek dat doet. Het heeft voor mij nooit heel veel te doen met tekst of woorden. De intentie van de zang, het loopje van de melodie, die ene ingehouden noot. Ik smelt, warm op, knal uit elkaar.
Misschien dat ik daarom mijn lievelingsmuziek soms maanden niet opzet & alleen luister naar toevallige liedjes op de radio. Dat is minder indringend.
