De hele dag is beladen. Ik voel me zo zwaar. Heel Nederland voelt zwaar. Het voelt zwaar om te lachen, leuke dingen te doen. Huilen past er nog het beste bij. Of slapen, weg van alles, van die akelige realiteit.
Ik had mijn oudste dochter al gewezen op de stoet met auto's die onder politiebegeleiding was langsgereden, op weg naar Eindhoven Airport.
Ik had uitgelegd wat er ging gebeuren. Ze luisterde en knikte. Het raakte niet echt. Het was informatie. Mij raakte het ook niet.
Toen we bijna bij opa en oma waren, zei ik: "Nora, ik ben zo blij dat ik jou nog heb. Dat jij leeft en ik van je kan genieten".
Ze knikte en zei: " dat dacht ik net ook al mam. En ik bedacht hoe erg het is als je bij je opa en oma logeert en je ouders een ongeluk met het vliegtuig krijgen".....
