Ik ben bang. Bang voor nieuwe dingen. Ontwikkelingen waarvan ik het eind niet helemaal in zicht heb.
Ik bied mensen aan om tekeningen voor ze te maken. Illustraties, inspiratiekaartjes. Heel even durf ik. Heel even ben ik stoer.
Maar wanneer diegene dan enthousiast is,
word ik heel bang. Wat als ik niet kan waarmaken wat mijn grote mond net heeft beloofd? Wat als mijn tekeningen mislukken, dat ik het ineens niet meer kan? Wat als het te veel werk wordt naast baankinderenhuishoudenandereverantwoordelijkheden?
Ja, wat als?
In mijn gedachten word ik uitgelachen, voor gek en arrogant verklaard. Een opschepper. Ik word met 10.000 goede argumenten onderuit geluld. Dan gaat het verhaal langs iedereen die mij ooit wel capabel vond. Ik word in de steek gelaten en ben verdoemd tot het eeuwig blijven doen wat ik vind dat ik moet doen: huishoudenwaskokenwerkveiligedingen.
Ik vertel mijn dochter altijd dat dapper zijn niets te maken heeft met niet bang zijn. Dat als je bang bent voor iets wat je graag wilt, je angst er best mag zijn. En dat je het dan toch kunt doen. Dan ben je een held!
Ja, ik ben een wijze moeder. Mijn dochter is een echte heldin! Zij heeft lef. Hoe bang ze soms ook is.
En ik? Wanneer ga ik beginnen met dapper zijn?
Oh, ik was al begonnen? Door mezelf en mijn tekeningen aan te bieden ondanks mijn onzekerheid? En die angst die mag er zijn? En die betekent niks?
Ik ben een held!
