Ik ben klaarwakker. Heb net lang gemaild naar een oude vriend die ik met een stomme grap ernstig geraakt heb. Dat is helemaal niet wat ik wil! Maar gek genoeg voel ik me niet schuldig en dat is nieuw voor me. Ik heb mijn excuses aangeboden. En ik ben blij dat hij me vertelde hoe geraakt hij was. Dat vind ik heel bijzonder.
Er gebeuren sowieso heel bijzondere dingen in mijn leven. Ontmoetingen, uitnodigingen, opdrachten. Wat er met mijn tekeningetjes gebeurt. De inspiratie die mensen daar uit halen. Geweldig.
Het komt allemaal doordat ik niet meer zo bezig ben met iemand te zijn. Ik doe niet meer zo mijn best. Ik ben gewoon. Ik leef van dag tot dag. Ben niet meer bezig met het braafste meisje van de klas te zijn.
Dat lucht op. Ik=genoeg.
Ik heb net vreemd gedroomd. Over mijn oudste dochter. Ze is heel slim en heel creatief. En op school heel braaf, terwijl ze toch veel ruimte krijgt de dingen op haar manier te doen. Maar ik zie dat zij, hoe klein ze ook is, toch al weet wat ze moet doen om maar niet te veel uit de toon te vallen. En dat is heel confronterend voor mij. Ik herken veel van haar in mezelf, maar moet oppassen dat ik haar niet mijn inzichten opdring. Ook zij heeft haar eigen leven te leiden en te ontdekken. Kleine sprankjes hulp kan ik geven, meer niet. Ik droomde dat we haar op hoogbegaafdheid lieten testen en dat ze daardoor heel blij en vrij werd. Ik weet dat het moet gebeuren en toch denk ik altijd dat het 'aanstellerij' is.
Gisternacht droomde ik dat ik zwangerschapsyoga ging geven. Ik zou wel willen, maar denk dat ik er niet klaar voor ben. Ik blijf wat dat betreft nog zo hangen aan het mij bekende, het basisonderwijs. Dat is veilig. Maar zwangeren begeleiden is een heel nieuwe stap.
Een andere nieuwe stap is dat onze jongste, nu bijna 10 maanden, bij haar grote zus op zolder slaapt. Het was mijn idee en het is een goed idee. Maar het is ook het einde van haar babytijd, de tijd dat ze klein en heel afhankelijk was. Maar ze kruipt en ze staat en lijkt ook te willen lopen. Ze brabbelt en kijkt met frisse moed over de grenzen van haar moeder's schouder heen.
Mijn kleintjes worden groot. Mijn prachtige dochters, onze prachtige dochters. Mijn mini-guru's. Ze leren me zoveel. Ze leren me mezelf te kennen in al mijn dieptes. Net als mijn man. Ook door hem word ik elke keer weer teruggeworpen op wie ik in mijn diepste wezen ben. Confronterend. Want het liefste ben ik een kabbelend beekje. Ik wil geen woeste diepten. Ik wil 'gewoon mijn gangetje' gaan. En dat is nou de grootste flauwekul die ik al heel lang denk. Ik word namelijk iebelig van 'zijn gangetje'. Het vervult me totaal niet. Ik wil leren en leren en leren. Van mijn dochters, mijn man, mijn werk, mijn tekeningen, de mensen die op mijn pad komen, de gelegenheden die op mijn pad komen met beide handen grijpen. Bang en dapper. Dat is leven. En dat is wat ik wil.
Basta!
