Dat wil zeggen, ik vertel een droomverhaal aan ze. En ik dacht dat ik het vertelde en dat zij moeten luisteren en niet wiebelen en wel ontspannen.
Tot ik vandaag tijdens het vertellen ontdekte dat ik me vreselijk zat te ergeren aan drie kinderen die erg met de anderen om hen heen bezig waren. Ik gebaarde naar ze dat ze moesten stoppen met wiebelen, fluisteren, storen. Ineens drong het tot me door dat ik zo bezig was met deze kinderen en hun storende gedrag dat ik nauwelijks doorhad wat ik aan het vertellen was.
Niet erg meditatief dus.
Eigenlijk betekent het leiden van een kindermeditatie dus dat ik zelf ook mediteer. Ik luister naar mijn eigen verhaal. Ik observeer de kinderen in mijn klas. Ik oordeel niet.
Dus net zoals het een moeilijke oefening is voor deze drie kinderen, is het ook niet simpel voor mij. Maar wel goed. Want wat heb ik goud te halen hier. Misschien kan ik leren de kinderen te laten zijn wie ze zijn? Dat ze niet eerst helemaal stil hoeven te zitten voordat het goed is. Dat ze mogen zijn zoals ze zijn.
En als ik denk dat deze kinderen niet meekrijgen wat ik ze mee wil geven -rust,dromen, even los van de school- heb ik het misschien wel mis. Ik kan immers niet weten wat er in hun hoofd en hun lijf omgaat. Wie weet waren ze voor hun doen in een opperste meditatieve staat. Haha!
Yogi Bhajan zei ooit:
"If you want to learn something, read about it.
If you want to understand something, write about it.
If you want to master something, teach it."
Ik denk altijd dat ik iets eerst helemaal perfect in de vingers moet hebben voordat ik het door kan geven aan anderen. Deze gedachte verlamt me nogal. Want het is nooit goed genoeg. Maar eigenlijk ben ik al begonnen om mezelf te masteren in de kindermeditatie. Mindfulness in een klas vol met kinderen. En in plaats van de kinderen te leren ontspannen, ben ik bezig ze een ontspannen juf te geven. Misschien hebben ze daar meer aan.
