Van onszelf of van een ander.
Maar die glimlach, wat zit daar achter?
Ik kende ooit een meisje dat met een enorme glimlach de meest intens gemene dingen kon zeggen. Cynisme gaat vaak gepaard met een glimlach.
Ik oefen mezelf in stilte. In zijn met wat is. In dingen doen, gewoon zomaar. In niet wachten op die glimlach. In niet oordelen. Niet de glimlach beoordelen, maar ook niet het boze gezicht, of het teleurgestelde.
Het is zo moeilijk. En het moeilijkste is nog het niet beoordelen van mijn eigen glimlach of mijn eigen verdriet.
Maar het is erg de moeite waard. Ik kan het iedereen aanraden.
