Vandaag zijn de dingen zoals ze zijn. Geen himmelhoch jauchzend, geen zum Tode betruebt. Gewoon zoals het is.
Vanochtend was ik in het bos, terwijl mijn oudste dochter zwemles kreeg. Het was er stil, zo stil als maar kan in de randstad. Er kraakte af en toe wat in een boom, er schuifelde iets onder een struik. Het was fris, de knapperige frisheid van het najaar. Geen nieuw en groen pasgeboren fris als in de lente. Anders. Ik kan het nauwelijks uitleggen. Maar ik wist wel dat de najaarsfrisheid gauw plaats zou maken voor een weergaloze zomerse hitte. En dat maakte die frisse ochtend zo bijzonder.
Ik zat daar en ademde in en uit. Sat Nam. En verwelkomde in het voorbijgaan mijn gedachten. De 1 na de ander, ze komen en gaan. Ze gaan altijd weer als ik er geen aandacht aan besteed. En doe ik dat wel, dan blijven ze dagen hangen. Ze vervormen hier en daar wat, afhankelijk van het weer, het eten of de mensen die ik om me heen heb. Maar echt interessant worden ze nooit. Gedachten blijven nooit lang goed.
Soms lijken ze diepgang te hebben. Soms. Maar meestal blokkeren ze de weg naar mijn gevoel en mijn vermogen tot gewaarworden. Dan loop ik als het ware rond met alleen een hoofd vol gedachten. Of vol van 1 gedachte.
Maar vanochtend niet. Vanochtend was alles zoals het was. Niet meer niet minder.
