Afgelopen week ging het leven heel snel. Er moest veel gedaan worden en ik vond alles even belangrijk. Alles, behalve mezelf. De was was belangrijk, de kinderen, het kolven, mijn werk etc.
En ik? Ik had behoefte aan rust. Diepe rust. Zo'n rust die ik met een nachtje slaap niet bereik, omdat ik dan heel onrustig slaap. Die alles doordringende onrust kan alleen maar ontstaan door aandacht voor mezelf.
Nu zit ik in de tuin van mijn ouders. Kleintje in bed, meisje fietsen met opa, oma naar Pilates. De zon schijnt, ik heb net heerlijk gemediteerd in de zon. En nu zit ik hier, in rust? Nee, ik zit te tikken op mijn Iphone. Toch weer even snel iets doen.
Ben ik soms bang dat er alleen maar leegte is als ik echt even helemaal niets doe? Misschien?
Toch ga ik het nu proberen. Even helemaal niets in de zon.
