Soms lijkt het alsof er zo veel gedaan moet worden, dat er nooit meer genoeg tijd zal zijn, ooit. Dan doe ik de dingen als een kip zonder kop. Ik smeer brood, ruim de vaatwasser uit, poets mijn tanden en stuur een Tweet de deur uit. En dan allemaal tegelijk. Tot slot, als alle praktische zaken afgehandeld zijn, raak ik in een soort mentale coma en hang uitgeput op de bank. Of ik lig om half negen in bed en slaap een rusteloze slaap.
Soms lijkt het alsof er zo veel tijd is dat niets nog nu hoeft, omdat alles wel goed komt. Alles op zijn tijd. De wereld om me heen is even 1 groot geheel. En ik zit middenin het oog ervan en bekijk de boel met een lichte glimlach.
En soms, zoals vandaag, zit het er net tussenin.
