De laatste keer dat ik met twee vrienden optrad was op mijn eigen bruiloft een jaar geleden. Met Gijs, een geweldige gitarist die ik al jaren ken. En met Art, een fantastische alleskunner maar bij ons vooral mandoline-speler. Als we samen spelen, is de chemie echt te gek. We voelen elkaar haarfijn aan.
Maar we zijn alle drie druk. Relatie, werk, kinderen, kinderen op komst...en het komt er niet van om samen te spelen. Ik maak mezelf wijs dat ik het niet mis. Mijn tijd komt nog wel.
Nu ik ineens erg veel aan het tekenen en schilderen, die andere opzij geschoven liefde, mis ik ook het zingen weer. Ben ik me bewust dat ik wat laat liggen als ik het niet doe. Als ik het niet deel met de wereld. Maar hoe en wanneer en waar en met wie? Hoe doe ik dat allemaal? En wat als het allemaal niet lukt?
Ik deed een gooi vandaag. Twitterde een idee de lucht in. Wie weet reageert er iemand? Spannend. Risico's nemen ben ik niet gewend. Ik speel graag op safe. Dus ik faal zelden. Da's aardig, maar de keerzijde is dat ik versuf. Jaja, ik zorg goed voor de kinderen, er komt brood op de plank. Elke avond staat er gezond eten op tafel. Maar word ik daar gelukkig van? En worden mijn kinderen daar gelukkig van?
Ik betrap mezelf er soms op dat ik mijn oudste, zeer expressieve dochter toewens dat ze later haar passie volgt (als zij dat ook wil tenminste). Dat ze doorgaat met dansen en zingen en voorstellinkjes bedenken. Maar hoe kan ik dat voor haar wensen als ik zelf te bang ben om mijn nek uit te steken? Hoe kan ik willen dat zij dapper is, als ik het niet ben?
Zo, nu dapper genoeg geweest voor 1 dag. Ik laat het allemaal weer even los.
