Het kaartje dat ik kreeg (of pakte) was:
Ik vond het eigenlijk maar een stom kaartje. Te ver gezocht. Te bedacht.
Ik stopte het in mijn portemonnee en keek er niet meer naar.
Tot vandaag en ineens wist ik het. Het kaartje vertelt me, herinnert me er aan, dat het leven gevierd mag worden. Dat de liefde gevierd mag worden. Of dat het leven een feest is als er liefde is.
Nou ja, zoiets. Het gaf me ineens een heel goed gevoel. Een soort aha.
Ik ben namelijk heel erg slecht in vieren. Ik ben een nuttig mens. Ik werk, doe de was, geef tips, kook, organiseer en denk veel na over hoe dat alles nog beter kan. Maar vieren? Ja, als ik jarig ben. Maar gewoon vieren dat het donderdag is vandaag?
Of vieren dat ik een heleboel appels heb geplukt? Of dat ik de eerste dag in mijn nieuwe werk (als juf weer in de klas) doorstaan heb? Of vieren dat ik een vrouw ben?
Nee, dat vind ik lastig. Ik heb redenen nodig.
Ik vertel anderen wel dat ze moeten vieren (als freelance tipgever). Dat ze dankbaar mogen zijn voor wie ze zijn.
Ik weet het altijd zo goed voor anderen.
En anderen weten het waarschijnlijk heel goed voor mij.
Zo weten we het heel goed voor elkaar, maar niet voor onszelf. Ik durf namelijk te verwedden dat ik hierin niet de enige ben. Ik ken er nog wel een paar.
Maar goed. Om het leven hier in deze blog heel even te vieren, wilde ik hier een filmpje kwijt (van de handen) van mijn dochters die samen gezellig zitten te roffelen op tafel. Heel feestelijk zomaar tijdens het eten.
Maar ik weet niet hoe ik een filmpje in dit blog krijg. Volgens mij kan het niet.
Mocht je dit lezen en weet je wel hoe dat moet, dan hoor ik het graag. Mail me.
Mail me ook als je ook iets te vieren hebt. Of als je niets te vieren hebt, maar het toch doet. Dan geef ik je een plek in mijn volgende blog.
