Het was een mooie dag vandaag. Op voor dag en dauw voor zwemles oudste dochter. Het was net niet meer donker toen we met zijn drietjes de auto in stapten. De straten waren leeg.
Toen we thuis waren, kwam mijn vriendin M. Met haar kinderen om appels te plukken. Dat was een impulsieve afspraak, een hele leuke.
Het zit namelijk zo. Die appeltjes staarden mij al wekenlang verlokkelijk aan. "Pluk ons!", riepen ze. "Zet je tanden in ons sappige en knapperige vruchtvlees!"
Ik kon niet veel meer dan wat porren in de takken. Ik durfde niet goed de boom in te klimmen in mijn eentje. En manlief was achtereenvolgens heel ziek en heel druk aan het werk in het buitenland.
En toen kwam M. Het moment dat de koffie op was en we besloten om de boom in te gaan, begon het te regenen. Echt plukken lukte niet, de appels hingen heel hoog. Schudden trekken porren dus. De kinderen scharrelden tussen de varens om de appeltjes te rapen. Er zaten zulke mooie tussen. L. zette meteen haar kleine dreumestandjes in een sappig rood exemplaar. Na een dik uur hadden we een flinke zak vol. Met behoorlijke deuken, dat wel. Maar dat krijg je als je tuinpad bezaaid is met keitjes.
En nu. Wat doen we met de appels? Nu staren ze me vanuit een doos weer schaamteloos aan. "Eet ons. Pak ons. Bak ons. Doe iets!"
Eerst wilde ik mijn appels graag zelf hebben. De hele winter geen appels meer kopen, alles uit eigen voorraad. Maar het is vooral ook zo leuk om de appels te delen. Kom maar eten als je wilt, er zijn er genoeg. En volgend jaar organiseer ik een appelschudentrekdag. Dan mag je een eigen emmertje komen vullen en gaan we gezellig door tot het donker is en we er een vuurkorf bij moeten halen. Ik verheug me er al op.
