Tijdens mijn zwangerschapsverlof en na de geboorte van mijn lieve meisje ben ik vooral in mijn binnenwereld actief geweest. Het krijgen van een kind is een gebeurtenis die de wereld-zoals-die-er-voorheen-was volledig op zijn kop zet. Niets is meer hetzelfde. Ik heb me er dapper doorheen geleefd. Het is geen kwestie van 'effe hup' door de zure appel heen bijten en dan weer in de normaal-stand:
Het begon al tijdens de zwangerschap. Ik voelde dat ik elke week meer naar binnen keerde en de wereld om me heen was niet meer belangrijk voor me. Maar dat kon natuurlijk niet met een partner en een kleuter thuis en een onderwijsbaan buitenshuis. Ik moest me wel met anderen bezig houden. Ik kon niet de boel aan me voorbij laten gaan. Het huis moest netjes, het eten gekookt, elke dag yoga, vroeg naar bed, nooit ziek melden. Ik heb mijn hoofd boven water gehouden.
En ik was bang. Ik, die altijd zo stoer en onverschrokken lijk, was doodsbenauwd dat mijn lichaam me in de steek zou laten. Dat ik te vroeg zou bevallen, dat de bevalling niet zonder hulp zou gaan. Zou, zou, zou, moeten, moeten... Ik zocht in al mijn ervaringen naar houvast. Maar bij mijn eerste kind ging niet alles vlekkeloos en dat wilde ik koste wat kost voorkomen. Deze keer zou ik alles goed doen. Want dat doe ik altijd, ik doe de dingen goed. Maakt niet uit wat het is, ik doe het goed...of ik moet het goed doen. Moeten, moeten, moeten, zou, zou...
En alles liep anders dan gepland. Natuurlijk.
Denk ik nu.
De kleine prachtvrouw die ik ter wereld heb gebracht, kleine Boeddha is lief, lief en nog eens lief. Ze is mooi en zacht en lief lief lief. En tevreden. Ze is meer nog dan ik me gewenst had. Van zoiets moois en liefs had ik me geen voorstelling kunnen maken.
En ik? Ik ben weer een rijker mens geworden. Ik heb van alles gewenst, gevreesd en bedacht. Ik leefde in een bubbel vol verhalen, die me verdwaasd achterlieten. Ze sloten mijn ogen voor wat er werkelijk om me heen was. De realiteit bleek veel enger, maar ook oneindig veel mooier dan dat.
En vandaag was het zover. Ik stapte weer uit de cocon, de buitenwereld in. En daar kwam ik terecht in een warm bad. Een mini-onderwijsbolwerkje vol met dappere vrouwen. Die allemaal heel goed snapten dat het spannend voor me was. En nu ben ik er klaar voor. Ik ga het niet goed doen. Ik moet niks en zal al helemaal niets. Ik stap gewoon naar buiten en doe wat er te doen is. Of ik doe zo maar iets, zoals het maken van een tekeningetje op mijn Iphone...
Wens me maar succes.
