Vandaag laatste dag kindermeditatie-opleiding. Heerlijk. Lekker de hele dag ontspannen op een matje, terwijl de andere cursisten me door hun meditatie-verhaal leidden.
Kortom ik ben nu erg uitgerust. En dat is nieuw voor mij, want meestal ben ik om deze tijd (na negenen) hartstikke moe.
Thuis probeerde ik mijn eigen meditatie-verhaal op mijn oudste dochter uit. En ik moet zeggen, al heeft het even geduurd voor ze zich kon overgeven, het is gelukt. Nu slaapt ze. Ik denk dat ze, net als ik, continu in de doe-modus staat. Ze kan de uit-knop moeilijk vinden. Gelukkig heb ik allerlei manieren ontdekt om tot rust te komen. Wandelen door het bos, hangen in de hangmat, yoga, meditatie... Ik wil haar dat graag leren, maar ze laat me niet bij de uit-knop. Of ze wil die zelf niet ontdekken. Ik zie hoe ze soms zo onrustig en opgewonden is, dat haar lijf en haar hoofd niet meer hetzelfde doen. Hoe krijgen we die weer bij elkaar. Wat moet ik doen?
En toch, als ik de jongste zie...een vier maanden oude baby heeft nergens last van. Die slaapt als een roos, kan rustig om zich heen kijken en tevreden en rustig zijn. Ze raakt hoogstens enigszins gefrustreerd als ze te lang op melk moet wachten. Hoe doet ze dat? Wie heeft haar dat geleerd?
Ik denk dat we dat allemaal konden toen we heel klein waren. Maar dat we het ontleren. We leren misschien wel om buiten onszelf te komen staan. We moeten en willen in zoveel potjes passen, dat we vergeten wie we zijn en wat we willen doen. En vooral ook wat we niet willen.
Dus ik pleit eigenlijk voor Nonderwijs. Een school waar je alles wat je geleerd hebt weer af kunt leren. En als je er afstudeert, dan krijg je geen Cito-score mee, maar een Tabula Rasa. Een ongeschreven blad.
En dan begin je weer opnieuw.
