Maar ik moet ook toegeven dat het probleem niet alleen in de tijd zit.
Ik heb ook moeite met spelen. Ik wil af en toe wel even een rol spelen (meestal die van moeder, koningin of restaurant-mevrouw), maar dat ben ik vaak al snel zat. Dan raak ik afgeleid en kan niet helemaal meer in haar verhaal mee. Dan wil ik me met grote-mensen-dingen bezig houden, zoals: nadenken over het eten van vanavond, of ik wel geld genoeg heb om ergens lekker te gaan lunchen, hoe we het gaan regelen als ik straks voor het eerst na mijn bevalling weer aan het werk ga....
Als ik dit nu zo zwart op wit zie, vraag ik me af hoe interessant mijn leefwereld is. Die van mijn dochter is waarschijnlijk veel leuker. Ze verandert ongeveer 4 x per uur van rol (en dus ook van kleding), vind elk muziekje een dansje waard en heeft de hele dag door energie voor 2. Eigenlijk ben ik een beetje jaloers.
Laatst heb ik wel een zeer geslaagde speel-poging gedaan. Mijn meisje zat in bad en vroeg me om met haar Sneeuwwitje te spelen. Ze wilde zelf de hoofdrol wel spelen, ik mocht de bijrollen doen. We kwamen er al snel achter dat sommige rollen onverenigbaar zijn. Zo kon ik niet tegelijkertijd de gemene koningin en haar pratende spiegel zijn. Uiteindelijk is het gelukt: zij de hoofdrol en de gemene koningin en ik de 7 dwergen, de boswachter en de prins (en nog wat bijrollen). Mijn dochter gaf een fenomenale invulling aan de gemene koningin. Ze was gewiekst, mierzoet, koket, maar bovenal heel gemeen (iemand op zoek naar een kleine 6-jarige actrice? Mail me maar). Ik heb in tijden niet meer zo gelachen. Zij was het die speelde. Ik zat er eigenlijk alleen maar bij en genoot.
Dus spelen, wat is dat? Kunnen we dat nog wel als volwassenen? En ziet spelen voor volwassenen er hetzelfde uit als voor kinderen? Ik wil namelijk wel op zoek naar dat vuur waarmee mijn dochter speelt. Ik hoef niet per se Sneeuwwitje te zijn, of een dansvoorstelling te geven op Lady Gaga's 'pa-pa-pa-Pokerface'. Maar de energie en de passie waarmee ze dat doet, die zoek ik. Waar is die gebleven?
Ik heb sinds vandaag een nieuwe Twitter-volger. Ik ben vereerd. Ik heb namelijk al heel lang een account, maar ik doe niets en word dus ook nauwelijks gevolgd. en dat terwijl ik zo graag gehoord en gezien word. Maar goed, er is dus een nieuw zieltje gewonnen!! En na het zien van haar website, raakte ik geinspireerd aan het denken gezet over spelen. Misschien kan ik het van haar leren?
Ondertussen zit ik al twintig minuten vol vuur en energiek dit stukje in te typen. En nu ben ik gebrand op die foto die het geheel compleet maakt. Is dit dan spelen?
