Ik ben zo moe. Ik sta moe op en ga moe naar bed. Hoe kan dat? Ik zou wel een maand willen slapen. Maar een avond vroeg naarbedlukt al niet.
Ben sowieso niet erg gedisciplineerd de laatste tijd. Ik neem ook geen tijd om naar mijn wekelijkse yogales te gaan. Terwijl ik daar altijd zo blij en gebalanceerd van word.
Zo gaat het vaker. Dan slons ik een poos aan. Ren en doe maar. Dan ineens slaat de man met de hamer me op mijn hoofd.
En dan begin ik weer: yoga, gezond eten, op tijdnaar bed, tijd maken voor schilderen en wandelen.
Soms ben ik een erg bewust mens. Bewust van mezelf, hoe ik in het leven sta. Dan is er liefde, plezier, energie en boven alles: tijd te over om fijne dingen te doen.
Soms denk ik dat ik een bewust mens ben. Maar dan let ik vooral op mezelf en anderen. Dan erger ik me aan al diegenen die minder bewust zijn. Ik discussieer, daag uit, pieker, mopper. En dan blijft er weinig tijd over voor wat dan ook.
En toch. Die periodes heb ik misschien wel nodig om weer te komen tot echt 'zijn met hart en ziel' ( in plaats van er alleen over te lezen).
Meestal als ik dit soort overpeinzingen uitspreek, staan er wel een paar mensen klaar om me van advies te voorzien. En zo doe ik dat ook met anderen. Vandaag nog was ik erg adviserend bezig metmijn man. Maar het maakt geen verschil. Want ik ga voorbij aan de realiteit die een sombere periode vertegenwoordigt in iemands (mijn) hoofd.
Gewoon luisteren heeft meer zin. Vragen of ik wat kan betekenen. Anders loslaten maar. Ik vraag me af of ik dat ook voor mezelf kan doen. Ik ga het proberen.
