Vandaag net zo'n duf begin als gisteren. Ik zat allerlei redenen te bedenken waarom ik er geen zin in had (in de dag). Maar die redenen gingen me niet bekrachtigen, vermoedde ik al.
Dus ik besloot dat ik gewoon duf mocht zijn. Ik hoefde me niet anders voor te doen dan ik me voelde. Ik kon stoppen met redenen te bedenken (en mezelf of anderen daarmee afkeuren of beschuldigen).
Ik heb een prima dag gehad. Het was zoals het was. Maar het hele drama van zoeken naar een zondebok was niet nodig. Het levert me niets op, het kost me alleen maar.