Ik voel dat er iets staat te gebeuren. Ik hik al een paar dagen tegen van alles aan. Soms lijkt het alsof ik door stroop heen leef. Dat alles moeite kost. En mijn gedachten buitelen over elkaar heen. Ik weet dat het maar gedachten zijn. Ik hoef ze niet serieus te nemen. Maar negeren lukt mee ook niet.
Ik heb misschien ook veel op 't spel staan. Ik kijk naar mogelijkheden om mijn schilderijen te exposeren, heb een mini-cdtje opgenomen, peins over het gaan leiden van zwangerschapsyoga. En dan loopt daar tussendoor nog mijn dagelijkse leventje. Het is veel. Maar ook spannend en interessant en leuk. Ik kijk meer buiten de doos dan ooit en dat jaagt me angst aan en tegelijkertijd trekt het me aan.
Ik moet misschien niet te snel willen. De stroop even voor lief nemen. En rustig blijven kijken en leven en doen en kiezen. Wat is wel belangrijk en wat niet?
Het helpt dan om even met mijn jongste op schoot te zitten en te kijken hoe gulzig ze haar flesje leegdrinkt. Heerlijk is dat. Vol overgave drinken, zonder gedachten over andere dingen die er gedaan moeten worden. Drinken. That's all.
