Maar telkens word ik weerhouden door mijn eigen blinde vlekken. Ik denk dat ik, zolang ik mijn eigen zere punten nog niet onder controle heb, niet klaar ben voor anderen.
Is dat een verhaal dat ik me zelf vertel?
Gisteren had ik een zware dag. Ik was moe van mijn werk, gefrustreerd door een boze bui van mijn dochter etc. Dat reageerde ik vervolgens af op mijn omgeving, die daar nirt echt vrolijker van werd.
Later heb ik mijn gevoelens verwoord tegenover mijn man. Geen shit bij hem neerleggen, maar echt alleen zeggen hoe ik me voelde en wat dat met me deed.
Vandaag voel ik me weer een enigszins normaal mens. Zonder lading springstof in mijn lijf, die ik bij een ander kwijt wil.
Wat een kracht eigenlijk, gewoon zijn met wat is. Maar potverdomme wat vreselijk moeilijk elke keer.
Ik hoef het ook niet helemaal alleen te doen. Zelf verantwoordelijk zijn voor mijn gevoelens levert liefde op. En verbondenheid. Terwijl het moment dat ik moet erkennen dat mijn gevoel echt alleen maar mijn gevoel is en niets zegt over de anderen om me heen, heel eenzaam voelt. Een diepe eenzaamheid. Maar als ik die voorbij ben, is er liefde, ruimte, verbondenheid.
Yin en yang, zoiets. Geen verbondenheid zonder dat je eenzaamheid kent. Geen liefde zonder dat je haat of liefdeloosheid kent. Geen succes zonder falen.
Geen energie zonder nachtrust...welterusten
