Niet meer hoeven

Ik ben inmiddels meer dan een maand van Facebook af. Ik heb nog een tijdje fanatiek spullen gezocht op Marktplaats.

En toen werd het langzaam stiller in mij.

En vandaag zit ik in de keuken en bedenk hoe weinig ik het mis. Al die prikkels. Elke keer meer inspiratie. Maar geen ruimte in mijn lijf om te landen.

Ik vind het heerlijk om niets te liken. Nergens echt aan mee te doen.
Alleen mijn ding. Dat lijkt heel egoïstisch. Maar volgens mij is het dat niet. Ik heb namelijk meer ruimte voor de mensen om me heen nu. Ik geniet van het kijken naar mijn kinderen. Hoef niet per sé iets aan ze te verbeteren (wat ik wel denk zodra ik opvoedtips lees). Mijn man is helemaal lief en goed zoals hij is.

Volgens mij is Facebook niet goed voor dolende zielen. Kun je zoiets pas aan als je goed en stevig met beide benen op de grond staat.

Dat geldt in ieder geval voor mij. Ik begin langzamerhand te landen. Voel me minder heen en weer geslingerd tussen stromingen, meningen, richtingen, denkers, doeners....

Wie zak ik zijn als ik eenmaal geland ben? Zal ik er achter komen dat ik Awesomes ben. Het al die tijd al was misschien?

Fly me to the moon

Volle maan. Maar het regent buiten. Dus mij vorige maand gestarte ritueel van buiten bij een vuurtje zitten wordt het niet. En toch, ik voel de onrust. Al een paar dagen trouwens.

Nu kan dat ook te maken hebben met de vakantie die we met het gezin gaan vieren. Vrijdagochtend staan we avontuurlijk vroeg op om naar Lesbos te vliegen. En daar kijk ik naar uit en ik vind het spAnnend.

De laatste tijd ben ik me steeds vaker bewust van hoe bang ik ben. Bang voor falen, bang voor slagen. Bang dat ik verkeerd opvoed. Bang voor mensen. Bang voor ergens bij horen. Bang om alleen over te blijven. Bang voor de belastingdienst.

En het lijkt ook in mijn lijf te zitten. Sterker nog, ik denk dat mijn lijf het al lang wist, dit... De vraag is hoe ik het leven weer voluit kan omarmen. Ik heb wel zulke momenten. Maar ze duren nooit lang. Na een dag vrolijkheid en onbezorgdheid hangen de donderwolken weer klaar.

Ik wil die kracht van de volle maan. Stil zitten in het donker. Staren in een vuurtje.

Een kaars kan natuurlijk ook. Een kaars in een donkere kamer.

RommelenLummelzondag

We hangen de hele ochtend al rond in huis. Ik sta in de keuken en bak een gezond broodje. N. is boven aan het loomen. E. speelt in de kamer. Mijn favoriete muziek van het moment staat op: Bertolf.
Ineens roept E. uit de kamer: 'Wie is dit?'
Ik: 'Bertolf. Mooi, hè?'
E: 'Ja!'

.....

E: 'Is ie dood gegaan?'
Ik: 'Nee hoor, hij leeft nog.'

......

Nieuw liedje

E: 'Wie is dit?'
Ik: 'Bertolf'
E: 'Alweer?'

.....
E: 'Ik denk dat ie is dood gegaan. Daarom zijn de liedjes zo zielig!'

Donker

Het is zaterdagochtend, heel vroeg. Ik was al sluimerend wakker. Maar toen er in onze straat een enorme knal klonk, was ik echt klaarwakker.
Dus zit ik nu op de bank, met twee om brokjes bedelende poezen naast me.
Het is raar. Sinds ik kinderen heb, lukt het me maar niet om uit te slapen. Soms zijn zij vroeg wakker. Maar als zij eindelijk eens wat uitslapen (tot 7.30 bijvoorbeeld), ben ik juist vroeg op.
En er is niks te doen.

Wat was die knal trouwens? Mijn hele fantasie ging net met me op de loop. Mijn autoband ontploft. De geiser in de garage? Een liquidatie in de straat?
Even later hoorde ik een zelfde knal, een paar straten verderop. Waarschijnlijk een puber met vuurwerk dus.
Harde geluiden in het donker, daar kan ik slecht tegen. Ik word er bang van. Of mensen die knalkende ruzie hebben op straat. Dat in combinatie met de nacht kan me echt de stuipen op het lijf jagen.

Maar goed. Hongerige katten dus.
En even genieten van de stilte dan maar. Voordat zo de trippelende voetjes naar beneden stommelen. 'Mama, mag ik pap?' Want dan begint de dag weer echt.

The walking bodyscan

Ik doe regelmatig een bodyscan. Dan voel ikbewust mijn lichaam van mijn tenen tot en met mijn kruin. Het is een goede manier voor mij om uit mijn hoofd en in mijn lichaam te komen. Uitmijn gedachten in mijn gevoel. In het hier en nu.

Vandaag wandelde ik en probeerde mijn voetzolen goed te voelen. En het moment waarop ik besloot dat te doen, voelde ik meer energie door mijn voeten stromen. Vervolgens verlegde ik mijn aandacht naar mijn onderbenen.... Steeds meer naar boven dus.

Het resultaat was dat ik metmijn heelmijn lichaam wandelde. Het was een bijzondere gewaarwording. Ik was aanwezig. Hier. Nu.

Fijne start van de dag.

Terugtrekken

Ik ben gestopt met Facebook. En ik voel me nu al rustiger. Al ben ik nog steeds op zoek naar vertier, afleiding.

Mijn jongste dochter kan zich heel goed terugtrekken. Dat vind ik zo bijzonder. In het weekend zat ze in een zweefmolen. Terwijl een heleboel kindjes riepen: " Mama!!! Kijk eens! Mag ik straks nog een keer?", zat Ella heel ingetogen te genieten. Haar blik was naar binnen gericht.
Ze doet dat wel vaker, de stilte opzoeken. Dan zit ze ineens zingend te prutsen met de Lego, in een hoekje.

Ik geloof dat ik dat vroeger ook wel deed.
Nu vind ik het soms moeilijk om me terug te trekken. Het is niet sociaal, niet gezellig. Bovendien is er altijd wel iemand die iets van me wil: eten, tijd, hulp...

Het is zo moeilijk om te zeggen: "nu ben ik er niet voor je." Vooral niet als dat is waar ik altijd mijn werk van maak: er voor anderen zijn (werken met kinderen, hun ouders).

Nu ben ik er dus niet. Ik werk aan mezelf. Ik help mezelf. En als je me ziet en denkt: ze ziet er toch goed uit. Dat is omdat ik aandacht maak voor mezelf.

En ik ben er nog even mee bezig.

Vasthouden

Ik heb graag de boel onder controle.
En ontduik graag dingen die ik eng vind.
Als het me lukt, ben ik altijd alles voor.
Ik heb gewoon moeite met het leven nemen zoals het is.

Ik ga oefenen. Met loslaten.
Ja......nu!

Geruis

Ik stop met Facebook. Mijn account mag wel blijven, maar ik gooi em van de iphone af. Net zoals ik ooit ook met Twitter deed.

Facebook gaf me de laatste maanden (terwijl ik niet werkte) afleiding, inspiratie, plezier, maar ook erg veel onrust. Altijd maar bij willen blijven. Alles zien, horen, willen weten.....en daardoor ook zoveel voelen en ervaren. Maar mijn gestresste lijf heeft geen tijd om alles te verwerken. Het komt niet tot rust.

Ik ben best vrolijk voor iemand met een burnout. Ik krijg ook te horen dat ik er goed uitzie. Ik ben actief, druk, het leven loopt.
Ogenschijnlijk. Want meerdere keren per week loopt de emner over en weet ik me geen raad meer.

Dus het is tijd voor rust. Tijd voor stilte en alleen de nodige dingen.
En leren om me weer thuis te voelen bij mezelf. Bij mijn op dit moment vermoeide en pijnlijke lichaam.
Leren genieten en zijn met de dag van vandaag, zonder al te veel extra's. Een gezin met jonge kinderen is al prikkelig genoeg.

En dan erop vertrouwen dat de ware en werkelijk belangrijke aspecten van mijn leven weer ruimte krijgen. Zodat alleen de essentie nog overblijft en ik het geruis beter er uit kan filteren.

Amen

Vrijheid & Rust

Deze ketting maakte ik 11 jaar geledenvan en restje schelp dat ik op een Nieuwzeelands strand vond. Ik weet nog waar het was, hoe het daar voelde.
Het was een strand op de Eastcape, vol met rotsen, stenen en aangespoeld hout.
Ik heb er uren rondgelopen, gezeten, gelummeld.

Vrijheid. Zo voelde het. Kunnen ademen. Alle ruimte voor mezelf.

Er liggen daar zulke mooie afgeslepen schelpen, maar ook stukken hout. Meegesleept door hrt water, gewiegd, geschuurd, gepolijst. Zo iets moois heb ik later nooit meer gezien.

Ik ben niet zo'n zee-mens. Geef mij maar bossen, beekjes, bergen.

En hier kwam alles bij elkaar.

De tijd doden

"Kom je de tijd wel door?'", vraagt mijn buurman als ik vertel dat ik ziek thuis zit, al een paar maanden.
Maar zelfs als ik niks hoef, doe ik veel. En als ik niks doe, denk ik veel over al datgene dat ik zou moeten of kunnen doen.
Dus ja, je zou kunnen zeggen dat ik de tijd wel door kom.
Maar of ik er zo van uitrust?

Je zou kunnen stellen dat ik de tijd dood met al dat denk-gedoe.
De tijd is morsdood als ik ermee aan de slag ga.

En eigenlijk vind ik het heel grappig als ik het nu opgeschreven zie. Wat een DRAMA. Maar, zoals mijn yogadocent ooit tegen me zei:

"Some people need drama in their lives"

Duistere tijden

Hoe gaan jullie om met duistere dagen?

Van die dagen waarop je het leven stomweg niet in de ogen kunt kijken?
Van die dagen waarop je het liefste heel diep onder je dekbed blijft liggen?
Of stilletjes wenst dat alles om je heen in rook op gaat?

Ik heb vandaag gehuild. Zakdoekjes vol.
Na een dag van doelloos door het huis lopen, huilde ik sloten. Oceanen. Werelden.
Werelden die volgens mij helemaal niet van mij zijn. Want ik heb het goed. Met mezelf en de mensen om me heen.

En toch, zo'n dag.

Ik hoef niet getroost te worden hoor.
Ik vraag het me alleen af: hoe doen jullie dat?

Goed genoeg

Mijn oudste dochter zit sinds vandaag op een nieuwe school. Nou ja, die school is niet nieuw, zij is nieuw op school.
Ze kwam huppelend de klas uit en wilde meteen spelen met een meisje. Helemaal fijn.
We gingen boodschappen doen en daarna dronken we thuis thee. En de meiden tastten elkaar af. Ik hoorde over hoe het bij haar thuis gaat en ik hoorde Nora van alles over ons verkondigen en ineens.......

BAM!!!!!!!!

Bij mij sloeg het als een bom in.
Ik merkte dat ik onzeker was. Ik vroeg me af of ik wel een leuke moeder ben. De moeder van dat meisje klonk in haar bewoordingen veel leuker, interessanter, bewuster, van alles beter dan ik. Dan wij hier thuis. Hun vakantiebestemming leek mooier....

ALLESALLESALLES

En ik gedroeg me ineens ook anders. Ik stond heel hard te zingen, terwijl de meiden boven speelden. Nu zing ik ook graag. Maar het leek alsof ik die twee daarboven ervan wilde overtuigen dat ik toch ook best heel tof ben.

En ik zag vervolgens hoe ik dat heel vaak heb. Dan leer ik mensen kennen, nieuwe vrienden. En het klikt en we doen leuke dingen samen...
...maar diep van binnen schaam ik me voor mezelf en ben ik bang dat ze er ooit achter komen hoe vreselijk ik ben.

Dat is dus wel een thema. Wanneer is dat begonnen?
En beter nog: Wanneer is dat eindelijk eens gedaan?

Maken maken maken

Ik heb zo'n behoefte om dingen te maken. Schilderijen, tekeningen, dingetjes. Maar ook eten: cakes, soepen, sauzen, salades.
Als ik de geest krijg, wil ik ineens overal altaartjes maken: mooie plekjes in huis om even stil te staan. Met edelstenen, foto's, beeldjes.
Vandaag moest de kamer anders. Dus dat heb ik gedaan.

Het liefst wil ik ook echt resultaat, dat het iets is. Maakt niet uit wat, als het maar af is. Soms gaat dat snel, zoals het knipseltekeningetje bij dit verhaal. En soms duurt het jaren, zoals het prentenboek waar ik al drie jaar mee bezig ben. Dan is het niet 'gewoon iets maken'. Nee, dan zit er een lading aan. Het betekent iets. Als het af komt, wil ik dat het de wereld in gaat.
Maar als ik iets af heb, gaat het nooit echt goed de wereld in. Ik heb gewoon het lef niet.
Bang om te falen, bang om te lukken.
Bamg voor de verantwoordelijkheid, het gedoe.....



.....ik verstop mezelf liever achter veel woorden.

Aansteken

Er gebeuren zulke verschrikkelijke dingen in de wereld. Hoe kan ik daar mijn ogen voor openen? Hoe kan ik daar mijn ogen voor sluiten?
De ene oorlogshaard lijkt de andere aan te steken.

Ik stuur maar liefde. En hoop.
En leef in het klein hier wat ik hoop dat in het groot ooit gemeengoed wordt: liefde, tolerantie, vergiffenis, aanvaarding, verbinding.

In het klein is het soms al zo moeilijk.
Maar als we nou allemaal heel klein beginnen en elkaar aansteken....

Verstoppen

Ik voelde me de laatste dagen zo slecht datik het liefst onder een deken wilde wegkruipen. Ik had zelfs al een passende blog geschreven, een hele zware. Eentje waarbij het leven zoals het nu is geen kans meer van me kreeg.

Maar misschien is het goed dat ik die nog even heb laten liggen.
Want ik ben niet gaan panieken, wat ik soms wel doe. Ik ben niet hysterisch geworden. Ik ben niet uit mijn dak gegaan tegen de mensen om me heen.

Ik heb naar mijn lichaam geluisterd en gevraagd wat het nodig had. En dat heeft het gekregen: zorg, aandacht, goed eten.

En ik heb gelachen. Ik heb een fijne vriendin bezocht met mijn kinderen. We hebben genoten van de 5 gillende meiden om ons heen. Waar ik bang voor was, gesloopt zijn aan het einde van zo'n dag, is niet gebeurd. Sterker nog, ik kwam met energie thuis.

Zo ontdek ik de hele zomer weer nieuwe dingen, leer ik mezelf beter kennen.
En dus de wereld om me heen ook.

De deken mag weer even in de kast, al weet ik dat ik em weer eens nodig zal hebben.

Surrender

Energie. Ik heb er niet altijd evenveel van de laatste tijd. Altijd eigenlijk. Ik heb heeeel veel of heeeeel weinig. Ik denk er veel over na, wat overigens ook energie kost. Het heeft met veel te maken: eten, slapen, regelmaat. Maar dat is niet alles. Het heeft ook te maken met opladen, de dingen doen die me voeden. De rust nemen om ervaringen op me in te laten werken. Ik ervaar de wereld om me heen vaak zo intens dat er ok veel te verwerken is. Ik hoor, voel en zie alles. En dat is op zich niet zo erg. Wat het me moeilijk maakt, is dat ik alles wil beheersen, onder controle wil krijgen, verklaren. Een ervaring betekent dan heel veel en zegt me dat ik het voortaan anders moet doen, beter, of juist niet meer. Het lijken wel regels die ik mezelf opleg. Ik ben erg bezig met mezelf nu. En ik ben vooral bezig met mezelf op te leggen dat het anders moet. Dat ik het sltijd verkeerd heb gedaan en....bla bla bla, Ik zit soms zo vast in dat het niet ok is. Ik heb moeite met accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan. Ik wil het anders en in dat verzet blijf ik hangen. Dat neemt veel energie weg. Vorige week, toen ik met mijn meisjes op vakantie was, heb ik ontdekt dat ik me kan overgeven aan dát wat er is. Ik heb me aan hun ritme aangepast. En er ontstond ineens tijd om te mijmeren, schrijven, tekenen. De tijd die ik anders met een agenda en een pen en een verbeten trek op mijn mond najaag, die was er ineens. Overgave. Het is niet iets wat ik me kan voornemen. Het ontstaat als ik het verzet opgeef. Ik wil dat vaker, altijd eigenlijk. Ik wil van het verzet af. Ja...en dat was ook weer een mooi staaltje verzet.

Alsjeblieft

Zeggen wat ik wil. Ik ben het niet gewend. Ik zeur, zanik, manipuleer. Maar gewoon: " ik wil graag hier even zitten" of " ik heb behoefte aan een wandeling". Ik kan het moeilijk zeggen. Bang om afgewezen te worden. Of niet erkend. Wat is dat? Dat moet iets uit mijn kindertijd zijn. Ik blijf daarin namelijk een stampvoetend kind. De energie die ik voel als ik loop te zaniken voelt zo. Bozigheid. Ik wil dat! Maar ik zeg het niet gewoon. Net als met vragen. Kun je me helpen? Het lukt me niet. Ik gooi het bijltje erbij neer of verlaat mijn plan helemaal. Dan maar niet. Ik weer dat het er is. En ik wil het anders. Het wil alleen nog niet lukken.

Alsjeblieft

Zeggen wat ik wil. Ik ben het niet gewend. Ik zeur, zanik, manipuleer. Maar gewoon: " ik wil graag hier even zitten" of " ik heb behoefte aan een wandeling". Ik kan het moeilijk zeggen. Bang om afgewezen te worden. Of niet erkend. Wat is dat? Dat moet iets uit mijn kindertijd zijn. Ik blijf daarin namelijk een stampvoetend kind. De energie die ik voel als ik loop te zaniken voelt zo. Bozigheid. Ik wil dat! Maar ik zeg het niet gewoon. Net als met vragen. Kun je me helpen? Het lukt me niet. Ik gooi het bijltje erbij neer of verlaat mijn plan helemaal. Dan maar niet. Ik weer dat het er is. En ik wil het anders. Het wil alleen nog niet lukken.

Wachten

Wachten. Ik hou er niet van. Deze korte trip met Arthur doe ik niet anders. Wachten tot hij klaar is met fotograferen-wachten tot zijn foto's uitgezocht en zijn mails verstuurd zijn-wachten op telefoontjes.

Wat doe ik in de tussentijd?
Om me heen kijken.
Lezen.
Tekenen.
Dingen die ik wil doen in mijn agenda zetten.
Thee drinken.
Bier drinken.
Met mijn voeten in een bergbeekje zitten. Muziekjes draaien in de auto.
Naar hem kijken terwijl hij werkt. Mediteren.

Ik heb helemaal niet veel gewacht. Ik ben juist erg zinvol bezig geweest. Wachten is niet moeilijk. Het is een mooie gelegenheid om mindful bezig te zijn.

Weltschmerz unleashed

Kan niet

"Bij worst kan het niet", zegt Arthur. Fotografieopdrachtentaal. Mooie zin.
Alles wat hij overlegt is knooptaal voor me. Ik wil het wel weten. Ik wil altijd alles weten. Ik ben bang voor geheimen. En toch wil ik het weten.

Ik richt mijn leven vaak heel overzichtelijk in. Rust en regelmaat. Dat heb ik nodig. Op tijd eten, drinken, weten waar ik mee bezig ben. Weten wat de rest van het gezin uitspookt. Hopen dat ik nergens buiten wordt gesloten. Vast inkomen, geen gekke dingen.

Maar diep van binnen wil ik vooral reuring. Ik ben anders en wil het ook zijn. Ik maak rare tekeningen, zeg rare dingen. Ben explosie als een vat vol dynamiet. Ik lok mensen graag uit de tent. Wil ze confronteren met hun eigen ongemak.

Het voelt als een worstje dat te strak in het vel zit. De vulling wil er aan alle kanten uit. En als het eenmaal eruit is, kan het er niet meer in.

Ik ben een lastpak die niemand tot last wil zijn.

Zien voorbij dat wat er is

Ik vind het zo fijn om naar Arthur te kijken terwijl hij fotografeert. Hij gaat helemaal op in wat hij doet en toch weet ik dat hij meer ziet dan ik.
Met camera is hij meer zichzelf dan zonder. Zonder camera lijkt hij onhandig, niet helemaal af.
Ik hou van Arthur met camera.
Ikheb het hem nog nooit gezegd.

Iets

Ik zit in een koffietent in Zürich. Ik ben hier omdat mijn man hier moet werken. Hij rijdt door het land en maakt foto's.
Of ik mee wilde.
Ja.
Maar wat doe jij dan? vroegen de mensen.
Ik zit in de auto en wacht tot hij klaar is.
Verveel je je dan niet?

Nee dus. Ik krijg allemaal ideëen terwijl ik zit. Ik teken, ik schrijf, ik lees, ik mijmer.
En ik heb besloten dat het tijd is voor actie, heel klein...want aan veel actie is mijn lijf en mijn gemoed nog niet toe.
Maar terwijl ik zo zit en mijmer, kan ik natuurlijk wel vastleggen wat ik denk. In tekeningen. In tekst. Dan maak ik iets van mezelf.

Want ik wil zo graag iets zijn. Soms wil ik beroemd zijn, erkend worden om mijn prachtige en grootse daden.
Of bewonderd worden om de omwenteling die ik veroorzaak.
De wereld veranderen in een prachtige plek, zonder oorlog, met alleen maar liefde.
Ja, dat lijkt me wel wat.

Maar van al deze hoogdravende gedachten is mijn hoofd zo zwaar geworden. En mijn nek doet er zo'n zeer van.

Laat ik maar klein doen. Of liever groot maken wat klein is. Daar ben ik altijd goed in geweest, van een mug een olifant maken. Of eerder van een amoebe een dinosaurus. Misschien is het een talent dat ik kan aanwenden voor iets goeds.

Wie weet

Rouw

Ik kijk naar stille tv-beelden van 40 rouwauto's die op de A1 rijden, de A27. Dezelfde weg die ik net reed om mijn lieve meisjes af te leveren bij opa en oma, voor een weekje logeren in 't zuiden.
De hele dag is beladen. Ik voel me zo zwaar. Heel Nederland voelt zwaar. Het voelt zwaar om te lachen, leuke dingen te doen. Huilen past er nog het beste bij. Of slapen, weg van alles, van die akelige realiteit.

Ik had mijn oudste dochter al gewezen op de stoet met auto's die onder politiebegeleiding was langsgereden, op weg naar Eindhoven Airport.
Ik had uitgelegd wat er ging gebeuren. Ze luisterde en knikte. Het raakte niet echt. Het was informatie. Mij raakte het ook niet.

Toen we bijna bij opa en oma waren, zei ik: "Nora, ik ben zo blij dat ik jou nog heb. Dat jij leeft en ik van je kan genieten".
Ze knikte en zei: " dat dacht ik net ook al mam. En ik bedacht hoe erg het is als je bij je opa en oma logeert en je ouders een ongeluk met het vliegtuig krijgen".....

Onderweg

Ik ben onderweg. In mijn hart weet ik al waarheen, maar mijn hoofd zit me dwars. Dat protesteert. Bedenkt goede argumenten tegen mijn hart. Maar mijn hart blijft zo hard kloppen voor wie ik echt ben.
Ik wandel, mediteer, droom, nodig de stemmen in me uit om met elkaar in gesprek te gaan. En net als ik me weer wat beter voel en denk: het gaat weer de goede kant op, gooit mijn hoofd de boel weer ondersteboven: niet zeiken, doorgaan, dingen doen, problemen oplossen, valken, opstaan en weer doorgaan.

Ik ben onderweg naar een awesome Olga. De Olga die zich soms hardnekkig schaamt voor wie ze is: luidruchtig, bemoeizuchtig, emotioneel, opvliegerig, anders.....& ook liefdevol, expressief, intuitief, gek, mooi en lief.

Lief. "Je bent zo lief", zei een vriendin gisteren. Het enige wat ik nog steeds kon denken was: "maar dat ben ik helemaal niet!" En vanochtend was daar het levende bewijs. Kind supervroeg wakker, ik boos en gefrustreerd, uit balans, overstuur. Alles behalve lief.

Ik vraag me altijd af of ik de enige ben die moeite heeft zichzelf te accepteren?
Veel mensen lijken lol te hebben, hun leven gewoon te leven. Zelfverzekerd te zijn. Ze weten wat ze willen.
Is dat echt, denk ik dan? Is dat echt zo?
Ik geloof het niet. Ik denk dat veel mensen alles binnenskamers houden. Rechtop blijven lopen. Hoofd hoog.

Ik nodig je uit om je verdriet te tonen. Zonder de shit op iemands tafel te leggen. Maar gewoon laten zien en horen hoe het leven voor je is. Niet om gered te worden. Maar om de waarheid onder ogen te zien en te laten zien.

Ik beloof mezelf om me kwetsbaar te blijven voelen. Altijd. En te accepteren dat het onderdeel is van wie ik ben. Want zonder die kwetsbaarheid ben ik een acteur, die doet alsof ze een leven leidt.
En in die kwetsbaarheid te duiken.

Dus als je me rond ziet lopen met tranen in mijn ogen, laat je niet afschrikken. Dan ben ik in contact met mezelf.
Loop gerust mee. Huil mee. Luister. Lach om die malle tranen.
Maar redt me niet. Want de redding ligt in de tranen zelf. Ze spoelen gedachten weg, nemen ze mee naar zee. Zodat ik daarna met een schoon hart weer verder kan.

Onschuldig & Schaamteloos

Zo moet mijn nieuwe Blog gaan heten. En ik ga em van hier overhevelen naar awesomes.nl.
Dst je het maar weet.

Niks

Vandaag ben ik een dag ziek. Of nee, ik werk wat minder nu, omdat ik rondtol in mezelf en dat gaat niet goed op mijn werk.
Dus moet ik in bed. Denk ik.
Want 'ziek' is 'in bed'. Denk ik.
Maar goed, dat komt zo meteen. Eerst heb ik gelopen, gewandeld. Want wandelen maakt mijn hoofd wat stiller, mijn lijf rustiger. Het bos tempert mijn drukke ego. Laat overtollige (anti)energie afvloeien.
Om een lang verhaal kort te maken. Het lukte niet. Ik bleef maar malen en denken en piekeren over keuzes en wat ik wil en wat niet. Ik zette de wekker op 5 minuten, 5 minuten mindful lopen. Mijn gedachten bedanken en laten wegwaaien. Ik heb het niet gehaald. Wat een prachtige voedingsbodem was voor nog meer gedachten, deze keer van het veroordelende soort.
Toen bedacht ik dat ik nog een korte meditatie wilde doen. Een aardende visualisatie waarbij ik contact maak met mijn innerlijke kind, dat om aandacht jengelende stemmetje dat zich altijd tekort gedaan voelt. Ik zocht een boom en ging zitten, niet te veel in het zicht want wat zouden de mensen denken.
Ik ontmoette mezelf, 5 jaar oud. En die kleine Olga wil gewoon Olga zijn, ongeacht of ze voldoet aan de normen of niet. We wandelden samen door het bos. Ik nam haar op mijn schouders en we hadden plezier. Ze voelde zich gezien.
En in mij ontstaat ineens een weldadige rust, een stilte in mijn hoofd die ik lang niet gehad heb.
En ik bedank mezelf

Stilte in de storm

Moe ben ik.
Moe moe moe.
Laatst kreeg ik een aura-reading, waarbij de reader het had over een draaimolen die niet stopte.
Ik vroeg me af waar dat beeld vandaan kwam.
Tja, wat kan een mens blind zijn als het op zijn eigen gedrag aan komt.
Ik ben een draaimolen. Of nee, ik ben het niet. Ik heb mezelf er in gezet en weet niet meer hoe ik er af kom. Inmiddels draai ik al zo lang, dat ik er duizelig van ben en al mijn ledematen zeer doen van de snelheid.

Dus nu oefen ik. Ik oefen met ontspannen. Met stil staan. Stilstaan in de drukte. Stilstaan terwijl ik om me heen allerlei interessante dingen zie-hoor-voel waar ik in mee wil gaan. Stilstaan terwijl ik denk dat de wereld vergaat als ik dat doe.

Stilstaan en ook stil zijn. Want ik lig vaak genoeg op de bank. Of vroeg in bed. Maar echt stil wordt het nooit. Het raast maar door.

Stilstaan.
Gadverdamme, wat is dat lastig...

Waar we zijn...

Kwam deze notitie tegen in mijn telefoon. Die hoort gewoon hier thuis:

Onze dochters zitten in verschillende levensfasen. Terwijl Ella op papa's arm in het meer spartelt, flirt Nora een eindje verderop met twee Spanjaarden. De jongetjes sloven zich vreselijk uit voor haar en zij doet ook goed haar best. Is het al zó ver? En als zij daar al is aangekomen, hoe snel is dan ook Ella groot? Maar goed, ik weet ook dat Nora vanavond als een klein konijntje tegen mij aan kruipt, omdat ze bang is voor onweer. En Ella is soms onverwacht groot en verstandig. En filosofisch. "Daar is een berg, mama", zegt ze. En even later: "Wie heeft die gemaakt?" En dat vragen we ons dan met ons allen af, in de auto. Maar we komen er niet uit. Hoe groot we ook worden....wie de bergen maakt, dat weten we nooit helemaal zeker.