Ik was vroeg op. Of mijn jongste dochter was vroeg op. Zeven uur. Normale tijd voor een 5-jarige natuurlijk. En inmiddels lijkt het ook mijn tweede natuur te zijn geworden.
Maar ik verlang ook zo naar zalig niksen in bed. Waarom spring ik altijd op zodra ze naast mijn bed staat?
Ik spring op om rekening te houden met de rest van het gezin. Zodat die niet wakker worden van het geklets. En ze lekker uitgerust zijn.
Wat is dat toch met mij dat ik altijd rekening hou met....? Dat ik mezelf zo onmisbaar maak in het gezin. Dat de kinderen altijd alles aan mij vragen en dat ik daar dan meestal direct op reageer?
Ik ben daarin niet de enige. Ik ken er wel meer van dat slag. En het zijn meestal vrouwen. We denken/voelen voor de ander (die heeft dat en dat nodig) en zorgen ervoor dat er geen strobreed in de weg ligt.
Hoe nobel, hoe altruïstisch, welk een opoffering!!
Ja, ammehoela. Ik word er chagrijnig van. Want ik offer me soms op, maar van binnen kook ik en wilde ik ook nog even terug in bed. Of even onaanspreekbaar zijn. Tijd voor mezelf hebben.
Dus nu zit ik en blog en drink koffie. En kom langzamerhand tot rust. Ik moet nu echt gaan leren om goed voor mezelf te zorgen. Als basis. Happy mom, happy kids, happy family. Dat vind ik moeilijk. Nog steeds wil ik, met name thuis, het goede doen voor de ander. En dat zonder me af te vragen of ik het goede voor mezelf al heb gedaan.
Is dat egoïstisch? Zo voelt dat soms. Ik heb altijd om me heen gezien hoe vrouwen zorgen en zorgen. En weinig echt zorg aan zichzelf geven. Liefde en aandacht. Ja, misschien wel voor de buitenwereld: er netjes uitzien, goed gekleed zijn. Maar echt echt echt doen wat ze nodig hadden?
En dan komt de vraag: hoe weten we wat we nodig hebben? Hoe kom ik er achter wat mij nu helpt om weer lekker in mijn vel te zitten?
Dat is natuurlijk eenvoudig. Dat gaat op dezelfde manier waarop we weten wat onze kinderen nodig hebben: goed observeren en kijken wat er achter het gedrag van onze schatjes steekt. En dan gaan we voorbij regels, afspraken, tastbare waarnemingen. Dan wordt het subtieler. Dat heet intuïtie. Die gebruiken wij vrouwen overal voor. Maar meestal niet zo voor onszelf.
Dus nu ga ik even zitten. Stil worden. Met mijn aandacht naar binnen. Kijken hoe het met me is onder al die actie, boosheid en onvrede. Zodat ik weer plezier kan hebben.
