Ik blog lekker verder, want dat vind ik heerlijk om te doen. Maar elke dag is misschien een beetje veel van het goede. Dus bedenk ik ondertussen een nieuwe Awesomes actie.
Voor vandaag deze:
Soms als ik deze zie, schrik ik. Willen die grote handen dat kleine mensje wurgen? Maar anderzijds zijn het ook een soort vleugels, hulp die uit hoger sferen wordt aangereikt. Dat is mooi. Maar ook raar. En beangstigend. Want hulp die je niet ziet en wel ervaart, hoe verklaar je dat? Hoe deel je je ervaringen met anderen? Dat kleine stukje hoofd dat bij mij vaak nog stoort ("doe normaal, er is niet meer dan wat je ziet"), speelt steeds minder een rol. Ik vaar meer en meer op mijn intuïtie.....
....toen stopte ik met tikken en ging andere dingen doen. En nu ben ik de draad kwijt.
Wel heb ik nog een kidskaartje voor mijn meisjes gekozen:
We waren echt samen vandaag. Al leek het er vanmiddag niet op, toen de meiden verschrikkelijk boos waren op elkaar. Hoewel, ze waren niet allebei boos. N. was boos en E. bleef koel. En geniepig. Zo klein als ze is, weet ze precies hoe ze haar zusje moet sarren.
Deze keer zat ik erbij toen ze bezig waren. E. bij mij op schoot. N. Woest tegenover ons. Ze was ontzettend boos. Ik deed niets. Maar ik voelde me heel rustig. Ik dacht: "ik laat ze zelf even begaan."
Even later vertok N. naar boven. En E. huilde bij mij op schoot. Ze was verdrietig, zei ze. Maar dat had ze N.nog niet laten merken.
Lang verhaal kort. Het kwam goed. Toen ik haar E. voorstelde om even naar N. te lopen, wilde ze dat wel. Ze ging vrijwillig naar boven en gaf N. een knuffel.
Ook dat is intuïtie, denk ik. Vertrouwen op hun goede intenties. En dat ook zij groter en liefdevoller zijn dan ze soms in hun gedrag doen vermoeden. Als ik er tussen kruip, keren ze zich meestal beide tegen mij. Het was dus een goede ruzie met een mooie afloop. Daarna was het vredig en zacht in huis. Wat een mazzel hebben wij met deze mooie vrouwen in huis.
