Vanmorgen liep ik mijn rondje op de hei. Het was er weer zo prachtig. De zon, dienieuwsgierig tussende nog winterse bomen heen piepte. De lucht lekker vochtig-fris.
Soms loop ik al een tijdje en merk dan pas dat mijn voeten nauwelijks contact met de aarde hebben. Dan loop ik wel, ik beweeg vooruit, maar ben met nauwelijks bewust van de dragers van mijn lichaam.
Als ik vervolgens met aandacht in mijn voeten loop, is dat zo fijn. Het afrollen van de voet in de schoen. Het contact met de bodem (zacht, hard, glad, hobbelig).
Langzaam voel ik me weer in mijn lichasm zakken.
Dat klinkt heel raar. Alsof ik anders niet in mijn lichaam zit. Maar het klopt wel. Soms ben ik zo volledig bezig met mijn gedachten, dat ik mijn lichaam vergeet. Of bij angstige, bezorgde of boze gedachten zelfs op slot zet.
Dus voor mij is het meerdere keren per dag doen van een bodyscan (aandachtig aanwezig zijn bij de sensaties in mijn lichaam van tenen tot kruin) een must. Het houdt me hier en voorkomt dat ik verzand in getob, gepieker en nodeloos gefantaseer.
Dus zo liep ik lekker over de hei, door de bosjes. Af en toe een huppeltje. Holadiee.
