Het is vastelaovend in Limburg. We, de meisjes en ik, hebben de tocht naar het zuiden weer gemaakt. Met carnavalsmuziek op de radio. Beetje suf, dat zijn we wel. We zitten er nog niet helemaal in. Bovendien zijn beide meiden ziek geweest deze week.
Maar carnaval is een serieuze aangelegenheid. Verzaken heeft geen zin. Als ik in Naarden blijf, voel ik langzamerhand een diepe weemoed opkomen. Heimwee naar een streek waar mijn wortels liggen. En waar ik waarschijnlijk nooit definitief terugkeer.
Er zijn jaren geweest dat ik terugging en me van donderdagavond tot en met dinsdagnacht onderdompelde in de surreële sfeer van Valkenburg, Maastricht en vooruit dan ook even Bunde, het dorp waar ik opgroeide.
Dit jaar doen we rustig aan. Twee dagen en dan weer aan het werk en naar school. Deze dagen praat ik consequent dialect tegen de meiden, of ze dat nou leuk vinden of niet. Dat moet. Dat voelt zo. Er zijn veel nietszeggende dingen die in het limburgs prachtig verwoord kunnen worden.
Het mooie aan vastelavend in Maastricht is dat het er niet toe doet wie je bent of wie je kent. Of je braaf bent of stout, of je van politiek houdt of niet. Het maakt niet uit of je pakje van de HEMA is of zelfgemaakt. Iedereen is gelijk. En iedereen is uniek. En je hoeft niet veel. Je hoeft niet gek te doen (wat veel mensen denken). Je hoeft geen bier te drinken. Je mag gewoon met een lullig kindermuziekinstrumentje in een hoekje staan genieten van de "bonte störrem" die aan je voorbij trekt.
Als ik je tegenkom in Mestreech dit weekend, dan berg je maar. Want "es te mich versjteis dan praot ich plat tege dich". En als je het niet verstaat, heb je pech. Dan kunnen we altijd nog "get sjoenkele". Of jij sperlt blokfluit en ik begeleid je met mijn tamboerijn. Wat zal het heerlijk zijn!
Alaaf!
En dan vertrekken A. en ik volgende week voor een paar dagen naar het geboorteland van mijn voornaam: Rusland. Wat heb ik het goed!
